Bro Perplexity

KP:

  Oczekiwał brata gdzieś po dwudziestej drugiej, więc nikogo do siebie nie spraszał. Uznał, że nie widział młodego na tyle długo, by móc się za nim trochę stęsknić. Na szyję mu się rzucać nie zamierzał, ale stwierdził, że rozmowa przy piwku o tym co słychać u tego gówniarza, nie jest złym pomysłem. Dlatego nie zapraszał do siebie swojej rudej, seksownej osiemnastki. W gruncie rzeczy już zdążył ją dzisiaj dwa razy bzyknąć. Oczywiście nie pogardziłby trzecim, ale przecież raz może sobie odpuścić na rzecz młodszego braciszka. Spóźniającego się, pierdolonego, młodszego braciszka.
  Gdy następny raz zerknął na zegarek, była już dwudziesta trzecia. A on nawet posprzątał. Poświęcił swoje cenne siły na ogarnięcie pokoju, chociaż nie robił tego od kilku miesięcy. Tak się postarał, a ten mały niewdzięcznik nie przychodzi na czas.
  – Pieprzyć go – skwitował, wyciągając z kieszeni telefon i wykręcił numer do dziewczyny. Mógł się z nią zabawiać od godziny. Przez gówniarza zmarnował godzinę życia na sprzątanie i nicnierobienie.
  Cornelia stała w jego drzwiach już po piętnastu minutach. Mieszkała niedaleko akademika na stancji i tylko dlatego Allan zgodził się na przyjęcie do siebie Calvina. Gdyby jego laska nie miała na co dzień wolnej chaty, wolałby mieszkać sam. Ale ponieważ ma do niej niedaleko, bez większych sprzeciwów zgodził się na przyjęcie dwudziestolatka. W zasadzie był ciekaw, jak Młody się zmienił. Czy trochę wydoroślał i czy będzie w miarę znośny. W końcu mieszkał z nim przez pieprzone dwadzieścia lat, więc miał prawo mieć go dosyć. Zapewne znów będzie miał już po kilku dniach. Na razie jednak przestał przejmować się Calvinem, na rzecz wysokiej, długonogiej dziewczyny, której piękna twarz otoczona była naturalnie rudymi, kręconymi włosami. Uwielbiał ją rżnąć i właśnie tym zajmował się przez najbliższy czas.
  Gdzieś pomiędzy odsuwaniem rudowłosej głowy od swojego krocza, a wypinaniem zgrabnego tyłka w swoją stronę oraz wchodzeniem między jędrne pośladki, usłyszał pukanie. Umiejętnie je zignorował. Rzucił jedynie w stronę drzwi mało przychylny wzrok i dalej popychał swoją sukę. Lubiła, gdy ją tak nazywał, więc robił to generalnie przez cały czas.
  Zatkał jej usta dużą dłonią, gdy mruknęła coś o drzwiach i chciała skończyć, wiedząc, że Allan spodziewa się przybycia brata. Jak się gówniarz tyle spóźnił, to nic się nie stanie, gdy posterczy trochę pod drzwiami. Wciąż ignorował coraz mocniejsze pukanie. Wyraźne słowa dochodzące zza drzwi także miał gdzieś. Nie zamierzał przerywać.
  Dopiero, gdy skończył, raczył ostatni raz klepnąć wypięty tyłek, zarzucić spodnie, darując sobie ich zapinanie i podejść do drzwi. Jego półnaga, spocona sylwetka stanęła w progu dokładnie w momencie wypowiadania złowróżebnych słów przez Calvina.
  – Co zrobisz? – Prychnął, unosząc wymownie kącik ust. Zmierzył swym rozpalonym jeszcze spojrzeniem całą sylwetkę brata. Przeczesał wilgotne włosy, unosząc wysoko brwi. – Osz kurwa. – Musiał to powiedzieć. Przechodząc obok niego na ulicy, nawet by się nie przywitał. Wyglądał zupełnie inaczej. – Nie przesadziłeś z dojrzewaniem, gówniarzu? – Dopiero po tych słowach odsunął się, otwierając szerzej drzwi i zapalił światło, rozświetlając przy tym pokój. Wpuścił brata do środka, w momencie gdy Cornelia zakładała na siebie krótką sukienkę, nieumiejętnie poprawiając włosy.

Allan bynajmniej nie czuł się skrępowany, tak samo zresztą jak dziewczyna, która podniosła się z łóżka, przeczesując roztrzepane włosy. Starszy Reeve właściwie chyba nie wiedział, czym jest wstyd czy też zażenowanie. W końcu uważał, że ma prawo do wszystkiego, a już szczególnie kiedy znajdował się w swoim pokoju ze swoją dziewczyną. Poczuł się za to dziwnie, gdy zauważył spojrzenie błękitnych oczu przesuwające się po jego nagim, rozpalonym ciele. Ostatecznie jednak nie rozwodził się nad tym nieznanym uczuciem ogarniającym jego wnętrze, uśmiechając się przekornie na komentarz brata.
  – Kto powiedział, że tego nie zrobiłem? – Oczywiście miał na myśli damską drużyną piłkarską i nawet nie przeszło mu przez myśl, że dwudziestolatek może patrzeć na tę kwestię nieco, a raczej zupełnie, inaczej.
  Skrzywił się dość widocznie, kiedy męska ręka podążyła w stronę jego spodni, a usta Calvina na jego policzek. Odsunął się z niesmakiem, rzucając mu zdecydowanie ostrzegawcze spojrzenie. Nawet jeśli tylko żartował, było to kurewsko niesmaczne. Co gorsza przypomniało Allanowi o niedorzecznych pogłoskach na temat orientacji seksualnej młodszego. Samo wspomnienie mocno go rozdrażniło. Jak ktokolwiek śmie twierdzić, że w jego rodzinie jest pedał. Miał ochotę po raz kolejny przyjebać chłoptasiowi, który miał czelność zarzucić mu to, patrząc prosto w szare oczy. Jeszcze bardziej wkurwiał się na Calvina, że ten podobnie durnymi żartami prowokuje tego typu plotki.
  – Już skończyliśmy – odpowiedział krótko, zamykając drzwi za bratem i z westchnieniem podniósł z podłogi swoją koszulę. Zarzucił ją, zapinając guziki, co po chwili zrobił również ze spodniami. Przewrócił oczami, gdy usłyszał pytanie i komentarz rzucony do Rudej. Od kiedy jego młodszy braciszek jest taki pyskaty? Ktoś mógłby ustawić go do pionu, bo chyba poczuł za dużo swobody w tej pieprzonej Barcelonie.
  Cornelia tymczasem rzuciła chłopakowi krytyczne spojrzenie i bez skrępowania wysunęła język, by zlizać z warg to, co jeszcze na nich pozostało. Od razu zapałała niemałą niechęcią do brata swojego partnera, co odzwierciedlała jej mina. Już otwierała usta, by się odciąć, lecz uniemożliwił jej to Allan, samemu się pierwej odzywając.
  – Nawet pizdy Cornelii nie czuć tak mocno jak twojego smrodu, Młody. Kto ci kupił piwo? – Prychnął, podchodząc do dziewczyny i objął ją w pasie, mając zamiar zaraz się pożegnać. W tym celu zacisnął dłoń na jej pośladku i odwrócił się przodem. Rudzielec uniósł się na palcach, by złożyć pocałunek na wargach bruneta, lecz ten zakrył jej usta, posyłając mało przychylne spojrzenie. Przecież niedawno miała w buzi jego kutasa, niech się nie zapomina. Widząc zrozumienie w oczach dziewczyny, złożył krótkiego buziaka na jej czole, po czym odsunął się kawałek i poklepał ją po twarzy. Niemalże jęknęła.
  – Leć, suczko. Jutro zadzwonię – szepnął swym typowo szorstkim, gardłowym głosem i jeszcze na odchodne klepnął jędrny tyłek, odprowadzając zgrabną sylwetkę wzrokiem. Wcale nie uważał, że o tej porze należałoby dziewczynę odprowadzić.
  Jego wzrok w końcu spoczął na młodszym Reevie.
  – Siadaj knypku i mów, dopóki jeszcze mam ochotę słuchać. Wyrosło Ci się. – Podążył w stronę półki, gdzie przed chwilą Calvin postawił reklamówkę i wyjął tequilę, choć wahał się przez kilka sekund, czy przypadkiem nie chwycić za jedną z pozostałych dwóch butelek. Ostatecznie jednak wziął tę konkretną, stawiając ją na stole. Szybko zaraz obok niej zagościły kieliszki, sól i pokrojona cytryna. Zostały z poprzedniego dnia i głównie dlatego nie musiał iść do kuchni.

Westchnął cicho, słysząc pytania młodszego brata związane z dziewczyną, która przed chwilą opuściła pokój. Nie bardzo pojmował jego zdziwienie, bo przecież Calvin znał go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że to zachowanie jest do niego bardzo podobne. Zresztą to nie tak, że ich związek z rudowłosą pięknością opiera się tylko na seksie. Nie, przecież robią te wszystkie głupie rzeczy, które zazwyczaj lubią robić pary. Co prawda Allan nie jest tak chętny do chodzenia na zbędne według niego randki ani do dawania drobnych prezentów, ale jest skłonny to zrobić, gdy Ruda zaczyna zbyt mocno marudzić. W końcu i ona ma jakieś wymagania, ale zważając na to, że jest przecież dziewczyną, nikogo nie powinno to dziwić. I tak jest zajebista, a przynajmniej wydaje się taka w oczach Allana. Może robić z nią, co chce, nigdy nie odmawia seksu i nie udaje niewinnej. Według niego, pomimo swej głupoty, jest idealna. No i ma duże cycki.
   – Nic jej się nie stanie. – Niedbale wzruszył ramionami, wykazując się kompletną obojętnością wobec tego, czy dziewczyna dotrze do domu. No przecież nie mieszkali w slumsach.
  Prychnął, rzucając chłopakowi wymowne spojrzenie, kiedy ten zaprzeczył, jakoby faktycznie był knypkiem. To prawda, że mu się podrosło i to wcale nie tak mało, ale gdy tylko Allan stał obok niego, wciąż wydawał się niziutki. Chociaż przy nim większość ludzi wydawała się niska.
   – Ta, chyba kojarzę – mruknął, słysząc wzmiankę o koledze brata. Coś faktycznie mu świtało, lecz nie skupiał się zbyt długo nad tym, by odpowiednio przywołać w myślach twarz Patricka. Zaśmiał się, kręcąc z lekkim niedowierzaniem głową, dobrze wiedząc, że nie skończyło się na jednym piwku. Jak to możliwe, że jego braciszek w ciągu roku tak wydoroślał i zmężniał? Nie wyglądał, ani nie zachowywał się już jak nastolatek, którym zapamiętał go Allan. Brunet zaczynał więc wierzyć, że ich wspólne mieszkanie może nie okazać się taką katastrofą, jak wcześniej przypuszczał.
   O, nawet ma mięśnie. Co on robił w tej Barcelonie?
   O, i ślady po czyichś zębach.
   – Nie próżnowałeś w tej Barcelonie. – Kącik jego ust uniósł się sugestywnie, w chwili, gdy mężczyzna wpatrywał się w ślady na skórze brata. Oczywiście był pewien, że poznał tam jakąś dziewczynę. Pewien, że używał sobie jak każdy normalny, zdrowy facet. W końcu miał już dwadzieścia lat, a nigdy nie miał dziewczyny, co trochę niepokoiło Allana. Ale patrząc na te ślady, mógł się uspokoić. Jego brat nie był prawiczkiem i nie był pedałem. Przecież nie dopuszczał do siebie myśli, że tych ugryzień nie zostawiły damskie zęby.
   – Ja zawsze byłem zajebisty, więc nie musiałem się zmieniać – odparł z tym samym uśmiechem i polał po kieliszku, opadając zaraz na kanapę. Podsunął jeden z nich pod nos Calvina, samemu szykując się do wypicia. Dziś nie pracował, mógł sobie pozwolić na więcej niż jeden.

Na ustach Allana zabłądził ledwie zauważalny uśmiech, gdy dostrzegł niewielkie skrzywienie u swego brata. Nie mieli zbyt wielu okazji, by razem pić. Co prawda bywało tak, że chodzili na te same imprezy, albo to imprezy przychodziły do nich, ale dawniej Calvin był dużo spokojniejszy, przez co dwudziestoczterolatek nie musiał przejmować się tym, że ten odleci przy którymś kieliszku. Teraz przemknęło mu przez myśl, że może nie powinien dawać mu więcej alkoholu. Nie wiedział ile jest w stanie znieść jego braciszek, a nie wyglądało na to, by podczas podróży wstrzymywał się z ilością browarów. To, że Calvin wciąż nie miał dwudziestu jeden lat i według prawa nie powinien pić, zupełnie go nie martwiło. Tak naprawdę najbardziej obawiał się zarzyganej podłogi.
  Z niewinnym uśmiechem wzruszył ramionami, słysząc stwierdzenie bruneta. Tak, jego skromność zawsze była na bardzo niskim poziomie, a może nawet w ogóle nie istniała i ta kwestia wciąż nie uległa zmianie. No bo dlaczego Allan miałby być skromny? Był przekonany o swojej zajebistości i wiedział, że inni również ją dostrzegają. Po co miał się krygować?
  – Miałem praktyki w areszcie. Potem przerzucili mnie do więzienia i dorywczo zatrudnili. Krótko mówiąc, jestem klawiszem – oznajmił, umiejętnie ignorując wspomnienie o braku zainteresowania Calvinem ze swojej strony. To nie tak, że miał go gdzieś. Po prostu zawsze, gdy pomyślał o skontaktowaniu się z bratem, pojawiało się milion innych, ważniejszych spraw. W końcu Allan był bardzo zabieganym człowiekiem, choć na pierwszy rzut oka może tego nie widać. Na drugi też nie bardzo. Ale jakby nie było, dużo ćwiczył, trenował, studiował, pracował a na dodatek musiał znaleźć czas dla dziewczyny. Tyle na głowie, a on biedny musiał podołać. Miał usprawiedliwienie.
  Uniósł brew, widząc, jak dwudziestolatek wyciąga paczkę papierosów. Przez chwilę zastanawiał się, czy dobrze widzi. W końcu Calvin od zawsze był zagorzałym przeciwnikiem palenia i ostatnim co by spodziewał się ujrzeć w jego dłoni, był odpalony fajek. A jednak.
  Zaśmiał się z niemałym rozbawieniem, słysząc wzmiankę o sprzątaniu.
  – Skąd. Po prostu nie miałem co robić, czekając na pewnego spóźnialskiego gówniarza. – Nachylił się nad bratem, by wyjąć z jego ust papierosa i włożyć między własne wargi. – Od kiedy palisz? – zapytał ot tak dla zasady. Nie zamierzał prawić mu kazań, ani niczego zabraniać, w końcu nie był jego matką. Po tym jak z pewną dozą przyjemności zaciągnął się papierosem, włożył go z powrotem do dłoni Calvina, szukając wzrokiem własnej paczki. Widząc, że ta leży na stoliku nocnym, odłożył palenie na później. Nie chciało mu się wstawać.
  – Cornelia nie byłaby w stanie niczego mnie nauczyć. Jest na to zbyt tępa – przyznał zupełnie szczerze, sięgając po kieliszek i spożywając kolejną dawkę. Gdy jego brat zrobił to samo, znów napełnił obydwa.
  Przez chwilę patrzył w skupieniu na twarz brata. Marszcząc brwi, wyciągnął dłoń w jego stronę i dotknął policzka, by kciukiem potrzeć miejsce, w którym widniał krzyżyk. Był pewien, że ma coś na twarzy i wcale nie zadowoliło go odkrycie, że nie jest to żaden paproch.
  – Pojebało cię? – Zabrał rękę, posyłając bratu krytyczne spojrzenie. No bo co to kurwa za pedalski krzyżyk pod jego okiem? Nie wygląda, jakby był zrobiony przypadkiem.

Nie mógł nie zgodzić się z tym, że rola klawisza jest rolą bardzo pasującą do jego osoby. Miał wszystko, czego można wymagać od osoby wykonującej ten właśnie zawód. Przede wszystkim miał odpowiednie podejście do więźniów, choć może nie zgodziłby się z tym rzecznik praw obywatelskich. Gdyby ktoś taki dowiedział się, w jaki sposób Allan zaprowadza porządek w więzieniu, prawdopodobnie zrobiłby wszystko, by umieścić go pomiędzy tymi wszystkimi wyjętymi spod prawa ludźmi. Tego jednak mężczyzna się nie obawiał, gdyż był na tyle inteligentny, że nie dopuściłby do podobnej sytuacji. Prawdą jest też to, że pomimo swojego kierunku nie zawsze przestrzegał prawa, w związku z czym rozpijanie nieletniego nie było czymś szczególnie złym. Allanowi zdarzało się popełniać gorsze przestępstwa.
  Potrafił zrozumieć przyczynę, dla której Calvin zaczął swoją przygodę z papierosami. W zasadzie bardzo dobrze go rozumiał, bo znał niejednego człowieka, który w ten sam sposób przekonał się do szlugów. Sam na pierwszym roku miał praktyki w areszcie i przez cały okres pracy pomagał przy papierkach. Również miał tylko krótkie przerwy na palenie, z tymże Allan wtedy już od dawna uzależniony był od tytoniu.
  Po raz kolejny zaciągnął się papierosem podstawionym pod jego usta. Wciąż nie miał ochoty wstawać, żeby podnieść się po własną paczkę. Był zmęczony wczorajszym dniem. Od ósmej do osiemnastej miał zajęcia, po nich dwugodzinny trening, następnie praca do godziny trzeciej, a kiedy tylko wrócił do akademika zaciągnięto go na imprezę, która skończyła się nad ranem. Spał może dwie godziny i teraz był ledwie przytomny, szczególnie po niedawnych zabawach z Cornelią. Jednakże nie pokazywał tego po sobie, gdyż był typem człowieka, dla którego nawet ludzkie zmęczenie było jakąś oznaką słabości.
  Zmrużył ostrzegawczo oczy w reakcji na zachowanie młodszego brata, które zupełnie mu się nie spodobało.
  – Pierdolnij się w łeb. – W ten oto sposób skwitował słowa Calvina, krzywiąc się, gdy usłyszał jego oznajmienie. Przez myśl przemknęło mu, że jego brat nie brzmiał, jakby buzi na dobranoc dawane facetowi faktycznie było dla niego czymś nieodpowiednim. Szybko odsunął to niedorzeczne spostrzeżenie na bok i wstał z miejsca, sięgając w końcu po swoje fajki. Nie miał nic przeciwko pójściu spać. Miał zresztą dosyć pijanego Młodego i liczył na to, że będąc trzeźwym zachowywał się inaczej. W końcu najebani ludzie mają rożne odchyły. Mu może się wydawać, że takie durne żarty faktycznie były czymś zabawnym. Tymczasem Allana mdliło na samo wyobrażenie dwóch facetów w jednoznacznej sytuacji. Czuł się kurewsko źle z samą świadomością tego, że mógł wyobrazić sobie coś tak obrzydliwego.
  – Jutro mam ważniejsze sprawy niż upierdliwy, młodszy brat. – Odkładając na chwilę papierosa, ściągnął koszulkę, którą zresztą niedawno na siebie naciągnął, a także szybkim ruchem pozbył się spodni, po ówczesnym wyszukaniu czystych bokserek. Wciągnął je na tyłek, zupełnie nie przejmując się obecnością brata, dla którego takie widoki mogły mieć znacznie większe znaczenie niż dla samego Allana.
  Dopalił fajka i sięgając jeszcze po telefon, walnął się na łóżko.

Prychnął, słysząc zapewnienie młodszego, jakoby nie potrzebował niańki. Allan miał zgoła inne zdanie na ten temat, lecz mogło być to spowodowane tym, że kiedy ostatni raz widział brata, ten zachowywał się zupełnie inaczej. W tamtym okresie zdecydowanie od czasu do czasu potrzebował starszego brata, który to był zupełnym przeciwieństwem Calvina. Co prawda nie można powiedzieć, by ich charaktery w znaczny sposób się do siebie zbliżyły, jednak nawet Allan musiał przyznać, że nie jest to już ten sam dzieciak, którym był jeszcze rok temu. Być może faktycznie nie potrzebował niańki i właściwie całkowicie odpowiadało to brunetowi, który nie zamierzał wypróbowywać swych sił w tej roli. Mógł być wychowawcą, w końcu w tym jest całkiem niezły, nawet jeżeli jego metody wychowawcze pozostawiają wiele do życzenia, gdyby tak odnieść się do powszechnie panujących standardów.
    Umiejętnie zignorował dziwne spojrzenie brata przesuwające się po jego ciele. Bardzo umiejętnie. Umiejętniej się nie dało.
    Leżąc na łóżku, zajrzał do telefonu, pisząc krótką wiadomość do dziewczyny, która powinna dotrzeć już do domu. Nie był w końcu aż tak znieczulony, by się nie zainteresować. To, że sam nie próbował zagwarantować jej bezpieczeństwa, nie znaczyło w końcu, że chciałby, by coś jej się stało. I wcale nie chodziło o to, że trudniej byłoby mu zasnąć, gdyby jednak nie dotarła, przez co mógłby być jutro niewyspany.
    Myślał, że rozmowy z bratem na dzisiaj zostały zakończone, bo w końcu to on chciał udać się do łóżek, tym samym rezygnując z dalszego picia. Spojrzał w jego kierunku, gdy okazało się inaczej, a kąciki jego ust lekko wygięły się ku górze, słysząc pytanie brata, które z początku zabrzmiało wyjątkowo głupio. Uśmiechnął się pobłażliwie, kiedy chłopak naprostował, skłaniając Allana do przypomnienia sobie kilku rzeczy związanych z pracą. Jego twarz nabrała nieco innego, mniej przyjemnego wyrazu, gdy do głowy napłynęło kilka wizji będących odpowiedzią na pytanie młodszego brata. Nie był pewien, czy ten powinien znać prawdę na temat tego, co dzieje się w więzieniu pod jego jurysdykcją. Nie, to zdecydowanie nie było przeznaczone dla uszu dzieci, a przecież do Allana nigdy nie dotrze, że Calvin już dzieckiem nie był.
    – Robię rzeczy, po których stają się posłuszni – odpowiedział wymijająco, uśmiechając się pod nosem i przenosząc spojrzenie szarych tęczówek na napełnione kieliszki. Nie mieli iść spać? Młodemu zdecydowanie potrzebny jest odpoczynek. Allanowi również by się przydał. Mimo tego, odłożył telefon na półkę, by sięgnąć po podsunięty kieliszek i wypić jego zawartość razem z bratem.
   – Jest dużo spraw ważniejszych od ciebie – odparł zupełnie szczerze, wzruszając przy tym ramionami i odstawił kieliszek, po czym położył się wciąż przodem do brata, podkładając rękę pod poduszkę. Na jego twarzy zaczynało uwidaczniać się zmęczenie, a powieki poczęły wyjątkowo mocno ciążyć. – Cornelia, wykłady, treningi, praca – zaczął wymieniać, lecz przerwała mu konieczność ziewnięcia. – Mam na popołudnie, więc jeśli rano mnie obudzisz, zabiję cię. – Jego względnie delikatny ton i swobodny uśmiech połączony z zupełnie poważnym, lekko zamglonym spojrzeniem, nadały temu zdaniu nieco przerażającą otoczkę. Zbudzony Allan był zdolny do wielu rzeczy, więc miał nadzieję, że brat weźmie sobie do serca jego słowa.

Uśmiechnął się pod nosem, wiedząc, że jego brat nie zdwał sobie sprawy z tego, jak jego praca naprawdę wyglądała i nie, nie mógł sobie tego poprawnie wyobrazić. Przynajmniej Allan nie sądził, by jego młodszy braciszek był do tego zdolny i działo się tak z prostego względu. To co robił brunet w więzieniu ze skazanymi, bardzo mocno odbiegało od tego, co prawnie było mu wolno i choć zapewne Calvin wielu rzeczy się domyślał, mężczyzna nie sądził, by robił to dobrze. On naprawdę się nie cackał. Dlaczego miałby to robić? Tam nikt go nie pilnował, a wszystkie szuje siedzące za kratkami były na jego łasce, co Allan potrafił odpowiednio wykorzystać. Oczywiście byli więźniowie, którzy wiedzieli, że z tym właśnie klawiszem lepiej żyć w zgodzie. Wtedy wyglądało to całkiem przyzwoicie. Allan załatwiał im ćpanie i inne udogodnienia, a oni płacili i byli grzeczni. Ale zawsze znajdzie się kilku durni, którzy nie wiedzieli, czym grozi pyskowanie, a gdy już zostawali ustawieni, pojawiali się nowi. I tak w kółko, dzięki czemu Allan nigdy się nie nudził. Uwielbiał tę pracę.
Z niebyt zadowoloną miną wysłuchał tego, co miał do powiedzenia braciszek względem jego oznajmienia, dotyczącego jutrzejszego poranka. Calvin chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, do czego zdolny jest Allan. To, że byli braćmi nie znaczyło, że ten miałby jakieś opory przed daniem mu w pysk i z całą pewnością nie można stwierdzić, by brunet był mocny tylko w gębie.
– Nie myl pojęć, Cal. To było ostrzeżenie, nie groźba. – Przez śpiączkę, która tak nagle go złapała, jego głos był na tyle mrukliwy i niski, że dla niektórych mógłby zabrzmieć jak przepełniony podtekstem. Ale bynajmniej nie w mniemaniu Allana. Zwykły przypadek.
Jedynie prychnął nieco rozbawiony wspomnieniem o dziecku. Nie musiał tego komentować, gdyż raczej powszechnie wiadomo, że Allan był najgorszym z możliwych materiałów na ojca. Nie zamierzał więc majstrować dzieci i z reguły pilnował, by tego nie robić. To znaczy kontrolował Cornelię, czy aby na pewno brała tabletki.
– Dobranoc – odpowiedział krótko, po czym przewrócił się na drugi bok i od razu zamknął oczy. W jednym momencie poczuł, jak odpływa. Był wykończony.

Spał dość dobrze, o ile można tak powiedzieć. Od wielu lat jego noce przepełnione były dziwnymi, niewątpliwie pokurwionymi snami, którymi nie pogardziłby człowiek zamknięty w pokoju bez klamek. Psychika lubiła Allanowi uprzykrzać życie w godzinach nocnych, więc z reguły zwykł spać nie dłużej niż sześć godzin. Natłok zajęć oraz obowiązków połączony z małą ilością snu sprawiał, że ostatnio chodził nieco przemęczony i to głównie dlatego zaczął poświęcać więcej czasu na sen. Z tych samych względów chciał dziś pospać dłużej, korzystając z tego, że zajęcia miał na popołudniową porę i wyjątkowo nie musiał borykać się z niczym jeszcze przed nimi. Jego sny również, co dziwne, nie były aż tak dokuczliwe i można by pokusić się nawet o stwierdzenie, że występowały we względnie małej liczbie. Była więc to idealna noc na zaczerpnięcie odrobinki większej ilości snu. Budzik ustawiony miał na dziesiątą i nie zamierzał podnosić się z łóżka wcześniej niż o wskazanej godzinie. Domyślał się jednak, że Calvin spełni swoje zapowiedzi i pokrzyżuje mu te słodkie plany. Był na to przygotowany i może dlatego nagły, głośny i wyjątkowo irytujący wyjec obok ucha, nie zrobił na mężczyźnie aż takiego wrażenia, jak mógłby zrobić na kimś innym. Co prawda obudził się natychmiast z grymasem na twarzy i rosnącą wewnątrz złością, lecz nie poderwał się z łóżka, ani nawet nie otworzył gwałtownie swych jasnych tęczówek.
Jego powieki uchyliły się dopiero po chwili, a dłoń niezgrabnymi ruchami wymacała poduszkę, aż w końcu natrafiła na źródło niepożądanego hałasu. Nim zdążył poddać swoją decyzję wątpliwościom, zamachnął się mocno, wcześniej jeszcze rejestrując miejsce pobytu brata. Cisnął telefonem, który szybkim tempem przeleciał tuż obok głowy odwróconego tyłem chłopaka, roztrzaskując się o ścianę.
To nie tak, że chciał mu zrobić poważną krzywdę. No dobrze, chciał, ale nie do końca świadomie. Allan naprawdę bardzo nie lubił być gwałtownie budzony i wiedział to każdy, kto miał z nim do czynienia od jakiegoś roku, może krócej. Wiedzieli to także ci bardziej doświadczeni więźniowie, dzięki czemu mężczyzna mógł spokojnie pospać w pracy i bieda temu, który postanowił w międzyczasie wszcząć bójkę wymagającą interwencji Allana. Jego się po prostu nie budzi, jeżeli on sobie tego nie życzył. Będąc na tyle zaspanym i wkurwionym, nie mogłoby skończyć się to w bardziej przyjemny sposób. Calvin miał o tyle szczęścia, że telefon nie trafił tam, gdzie początkowo miał, a Allan po krótkiej chwili zrozumiał, że cisnął nim we własnego brata i względnie szybko się rozbudził, rezygnując z dalszej ingerencji w bezpieczeństwo chłopaka.
– Zdejmij te pedalskie spodnie. – "Dzień dobry" postanowił zostawić na później. Nie mógł przecież nie skomentować tego, jak wyglądał dorosły facet w tak obcisłych spodniach. Uwadze Allana nie umknęło to, jak wyraźnie opinają się na, o zgrozo, zgrabnych pośladkach brata. Poczuł się mocno zniesmaczony. Ma się z nim gdziekolwiek pokazać? Oczywiście sam Calvin nie wyglądał źle ubrany w ten sposób. Allan był po prostu uczulony na wszystko, mogące podchodzić pod hasło "jestem pedziem". Na wszystko.
Podniósł się z łóżka, z miną niewróżącą niczego dobrego i zdecydowanie niezapowiadającą przyjemnej pogawędki w drodze na uczelnię. Wystarczającym poświęceniem było to, że zgodził się na wskazanie bratu drogi. Mógł to przecież olać. Wiedział jednak, że raz zbudzony nie da rady zasnąć, a przynajmniej będzie to wystarczająco ciężkie, by nie chciało mu się próbować.
Przeciągnął się, stając na długie nogi i jak zawsze pewnym, ciężkim krokiem ruszył w stronę łazienki, gdzie w przeciągu kilku minut załatwił standardowe, poranne czynności. Do pokoju wrócił z ręcznikiem niedbale przewiązanym przez biodra i wilgotnymi włosami rozrzuconymi chaotycznie po jego głowie. Nie zważając na obecność brata, którego naturalnie w żaden sposób się nie krępował, podszedł do szafki, wyciągając z niej bieliznę i szybkim ruchem zrzucił z bioder jedyny materiał, który na nich widniał. Bez ociągania zastąpił go bokserkami, a następnie luźnymi dżinsami. Dołączył do tego czarną bokserkę, na którą zarzucił bordową koszulę, podwijając odruchowo jej rękawy do łokci. Rzucił w stronę młodszego zniecierpliwione spojrzenie. O rozbitym telefonie zupełnie już zapomniał i ani myślał poczuwać się do odpowiedzialności, czy uraczyć brata czymś choćby przypominającym przeprosiny. Ostrzegał go wczoraj, więc bynajmniej nie czuł się niczemu winien.
– Wychodź – polecił lekko zachrypniętym głosem, w międzyczasie zabierając ze sobą portfel i telefon oraz sięgając po kluczyki do ich wspólnego już pokoju.

Miał w dupie telefon brata. Tak samo jak nie przejmował się faktem, że to on go rozpieprzył. Winę ponosił Calvin, bo przecież mimo wyraźnego zakazu zbudził go o tak wczesnej porze, na dodatek robiąc to w sposób daleko odbiegający od delikatności. Jeżeli chciał mieć telefon, niech naprawi ten, postara się o nowy albo ładnie przeprosi i poprosi o jego kupno Allana, jak przystało na dobrego, kochanego braciszka. A jednak on już tym niewinnym braciszkiem nie był. Mimo że Allan nie chciał skupiać się na przemianie, jaka zaszła w Calvinie, nie mógł nie zauważyć, że chłopak jest inną osobą niż wtedy, gdy widział go ostatnim razem. Wczoraj jeszcze mógł przypuszczać, że to wpływ alkoholu tak zmienił jego brata, lecz teraz już ten był trzeźwy, a jednak wciąż tak samo pyskaty. Allanowi się to nie podobało, choć z drugiej strony odczuwał jakąś ulgę. Był przekonany, że skoro Cal nabrał charakteru, plotki o tym, że jest ciotą musiały być fałszywe. Wyglądał jak wyglądał, ale przecież nie zachowywał się jak pedał. Tak przynajmniej wmawiał sobie Allan, doszukując się pozytywów przemiany młodszego Reeve'a. Dzięki nim mógł kontrolować napady złości, której efekty miał ochotę uwidocznić na delikatnej twarzy chłopaka, gdy ten zwracał się do dwudziestoczterolatka tak, jak z całą pewnością nie powinien.
– Nie jesteś już w Barcelonie – uciął, ścinając brata nieprzychylnym wzrokiem, po czym podążył jego krokiem i zamknął drzwi od pokoju. Długie nogi podążyły w stronę wyjścia z akademika, a spojrzenie jasnoszarych oczu z wyższością i pogardą spoglądało na każdego napotkanego osobnika, którego nie kojarzył na tyle, by móc się z nim przywitać. Z wyrazem lekkiego zdziwienia na twarzy spojrzał na dużo niższego brata, którego uwaga była dla niego dość niejasna.
– Ja się zmieniłem? – Nieprawda. – Wydaje ci się, Młody. – Allan był o tym święcie przekonany. Nie widział w sobie żadnych zmian. Może tylko w wyglądzie, ale do niego nie przywiązywał szczególnie dużej uwagi.
– Możemy wypić w przerwie między moimi zajęciami. Potem mam trening i pracę – odpowiedział zgodnie z prawdą, szybko analizując w głowie plan swojego dnia. Miejsce na Cornelię znalazło się gdzieś między treningiem a robotą. W końcu nie mógłby sobie odpuścić bzykanka. Pewnie skoczy do niej między wykładami. Albo odwiedzi w szkole i zerżnie w kiblu.

Rzucił bratu podejrzliwe i wyjątkowo przenikliwe spojrzenie, gdy jego uszu sięgnęły słowa brzmiące tak wymownie, że aż go zmroziło. Nie był naiwny ani głupi, ale ponadto nie brakło mu dumy, dlatego zrobiłby wszystko, by nie dopuszczać do siebie myśli związanej z inną niż jedyna prawidłowa orientacją Calvina. Powiesiłby się chyba, gdyby w jego głowie głośno zabrzmiało "a może jednak jest pedziem". Oczywiście najpierw zrobiłby poważną krzywdę brunetowi za to, że dał mu jakiekolwiek powody do myślenia w ten obrzydliwy, niedorzeczny sposób. Teraz po prostu uznał, że ten wyczuwalny podtekst to jeden z jego głupich żartów, których zapas przywiózł ze sobą z pieprzonej Barcelony. Albo nie tyle żart, co zwykła prowokacja, bo z tego co zauważył, jego braciszek miał dziwne wyobrażenie na temat tego ile mu wolno. Allan bywał cierpliwy, ale nie trzeba chyba mówić, że do czasu. Bardzo ograniczonego czasu. Jeżeli za sprawą brata w jego głowie pojawiać się będą skrzywione, absolutnie odbiegające od normy wyobrażenia, dopilnuje tego, by więcej się tak nie stało. Ufał, że jego słodki braciszek miał w sobie trochę rozsądku, czy może po prostu instynktu samozachowawczego.
Uniósł brew, widząc spojrzenie brata i jego wyraźny uśmiech. Nie wiedział czym sobie zasłużył na taką dawkę uwagi, lecz szybko poznał odpowiedź. Rzucił chłopakowi dość obojętne spojrzenie i niewzruszony jego uroczym wręcz zachowaniem bez wahania udzielił odpowiedzi.
– Nie. – Temat uznał za zakończony, co odzwierciedlała cała jego postawa. Szybko zapomniał o pytaniu brata, wiedząc, że nie zmieni decyzji. Na dodatek pojawiła się inna kwestia, która sprawiła, że jego myśli powędrowały w zupełnie innym, niż dotychczasowy, kierunku. Koleś, który powędrował w stronę jego brata, wydawał się go znać i Allan nie widziałby w tym nic odbiegającego od normy, gdyby nie to, jak Cal dziwnie się zachowywał. Po chwili odnotował również fakt, że ten podążający w ich stronę dupek zachowywał się jeszcze bardziej niezrozumiale i co tu dużo mówić, po prostu pedalsko. Bardzo pedalsko. Oczy Allana niebezpiecznie się zmrużyły, gdy stanął przed tym typem, zasłaniając skrytego za swoimi plecami Calvina.
Znali się? Jego wzrok z widoczną wrogością skupił się na twarzy obcego, próbując przypasować do niej konkretną osobą i właściwie imię. Wciąż nie wiedział kim jest ten szmaciarz, ale faktycznie, jego twarz wyglądała bardzo znajomo. Nie na tyle jednak, by mógł w obecnej chwili przypisać jej któregoś ze znajomych. Nie potrzebował jednak znać tożsamości obcego, by powiadomić go o tym, co stanie się, jeśli jeszcze raz wykona tak spedalone gesty w kierunku jego brata. To cud, że od razu nie użył pięści. Za to z wyjątkowo nieprzychylną miną nagle chwycił koszulkę chłopaka, przybliżając go gwałtownie do siebie.
– Zbliż się ze swoimi ustami raz jeszcze do mojego brata, to tak ci zmasakruję buźkę, że nie będziesz już więcej w stanie tego zrobić – warknął, zaglądając głęboko w oczy obcego, po czym silnym ruchem odepchnął go od siebie, patrząc jak na chodzącą zarazę niegodną oddychania tym samym powietrzem co on sam. Po tym odwrócił się w stronę brata, łapiąc go dość brutalnie za ramię i pociągnął, kierując się w stronę uczelni. – Nie chcę kurwa wiedzieć, skąd masz takich znajomych, ale lepiej dla ciebie, żebyś znalazł sobie innych. – Nigdy nie będzie tolerował obecności tych zboczeńców w otoczeniu jego rodziny, szczególnie tak bliskiej rodziny, którą łatwo powiązać z samym Allanem.

Przez cały czas nie mruknął nawet słowa. Słuchał słów brata, nijak na nie nie reagując, chociaż te przyprawiały o głęboką irytację. Jeżeli w ogóle można w tak delikatny sposób określić emocje, które działały na niego z coraz większą siłą, z każdym kolejnym zdaniem Calvina. W momencie, w którym ten śmiał przyrównać samego Allana do pierdolonego pedała, przypuszczając, że brunet mógłby nim zostać, zacisnął pięści. Pobielałe knykcie świadczyły o tym, że mężczyzna wykorzystuje bardzo duże pokłady silnej woli, ażeby ich nie użyć. Ale nie zrobił tego i wciąż jedynie spokojnie stał, z grobową miną wpatrując się głęboko w braterskie oblicze. Przymrużone oczy owiane cieniem rozrzuconej po czole grzywki oraz zaciśnięta do bólu szczęka były jedynymi oznakami wkurwienia, o jakie przyprawił go Calvin. Gdy brat postanowił naruszyć jego przestrzeń osobistą, również nie zrobił nic niepotrzebnego, a jedyną zmianą był nieprzyjemny uśmiech, wypływający na jego twarz. Z tym uśmiechem i tym spojrzeniem nie wyglądał jak osoba, którą można nazwać zrównoważoną psychicznie. Ale dlaczego miałby? Allan nigdy nie bawił się w stwarzanie pozorów.
Wrócił do akademika, nie racząc brata żadnym komentarzem względem tego karygodnego zachowania. Mimo że był bardzo wybuchową osobą, zdarzały się chwile, w których potrafił zapanować nad złością i na szczęście Calvina, ta była właśnie jedną z nich. Postanowił odłożyć dawanie nauczki bratu na później. Z tym pedałem, którego młodszy Reeve nazywał kolegą, również zamierzał się policzyć. I dowiedzieć, skąd kojarzy jego parszywy, pedalski ryj.
Nie widział sensu w powracaniu do łóżka, więc zawitał do łazienki w celu zastąpienia soczewek okularami, po czym niczym przykładny student zabrał się za książki. Nie bez powodu był najlepszy na roku. Owszem, był inteligentny i bardzo szybko wszystko łapał oraz zapamiętywał, ale jednak aby mieć to stypendium, musiał się uczyć. W związku z tym, spalając papierosa za papierosem, zabrał się za robienie projektu. Niestety nie dane było mu skupiać się zbyt długo na tym ambitnym zajęciu, bo już po pół godzinie do pokoju wpadł sąsiad, a za nim drugi i trzeci. Skończyło się to tak jak zawsze, czyli na kulturalnym piciu wódki przed zajęciami. W wyniku tego pilny Allan opuścił popołudniowe wykłady i wybrał się dopiero na ćwiczenia. W pokoju oczywiście zostawił wyjątkowo duży syf. I pomyśleć, że jeszcze wczoraj był tu porządek.
Zdążył na dobre wytrzeźwieć przed wizytą na basenie, która skutecznie pomogła pozbyć się resztek porannej fazy. Jego dzień zawsze tak wyglądał. Prawie nie przebywał w pokoju, wciąż gdzieś wychodził i coś robił, a gdy już miał chwilę dla siebie, zwalali się kumple. W pracy również bywał baaaaaaardzo zajęty.
Od razu po powrocie do pokoju wziął szybki prysznic i wyciągnął mundur. Wsunął na tyłek ciemne, wyprasowane już wcześniej spodnie, dołączając do tego zaraz resztę garderoby. Z szuflady wyciągnął niezgrabnie porzuconą tam broń. Kątem oka spojrzał na zegarek, który uświadomił mu, że ma jeszcze trochę czasu. W związku z tym, z westchnieniem opadł na łóżko, z lekkim uśmiechem przyglądając się naładowanej broni. Jego spojrzenie powędrowało w stronę drzwi, gdy ujrzał w nich młodszego brata. Machinalnie uniósł dłoń z bronią, celując nią w chłopaka.
– Puf – mruknął z tym samym krzywym uśmiechem, robiąc charakterystyczny ruch nadgarstkiem, symulując w ten sposób wystrzał. Podniósł się z miejsca, obracając pistoletem w palcach, po czym niedbale wsunął go za pas spodni. Mimo że miał na sobie mundur stróża prawa, wyglądał jeszcze mniej przyjemnie niż zazwyczaj. Taki policjant z pewnością nie budził zaufania.
Podszedł zupełnie spokojnym krokiem do niższego chłopaka, posyłając mu całkiem delikatny uśmiech. W kolejnej sekundzie jego duża dłoń zaciskała się już na delikatnym karku Calvina, naciskając na dwa strategiczne punkty, przy czym sprawiał mu ogromny ból. Nachylił się do jego twarzy, nie zdejmując z własnej tego nieadekwatnego do sytuacji, lekkiego uśmiechu.
– Posłuchaj gówniarzu – wymruczał, przeszywając niebieskie oczy spojrzeniem stalowych tęczówek. – Nie jesteś już w Berlinie, więc naucz się chować pazurki. W innym wypadku będę musiał je wyrwać. – Nachylił się jeszcze niżej, zatrzymując usta przy uchu młodszego Reeve'a. – Jeden po drugim – dokończył, przeciągając głoski i zniżając nieprzyjemnie niski, szorstki głos do szeptu. Po tym, puścił umęczony kark, a odsuwając się, z matczynym wręcz uśmiechem poklepał dłonią delikatny policzek. Ostatnie zdanie nie bez powodu odbiegało od metafory użytej wcześniej.
Nie poświęcając już dłużej uwagi bratu, chwycił nakrycie głowy i ciężką pałkę, którą lubił nawet bardziej niż pistolet. Z nią zawsze było więcej dobrej zabawy. Ruszył w kierunku wyjścia, po drodze łapiąc kluczyki do auta.

Nie, wcale go nie pojebało. Przynajmniej sam Allan tak nie uważał. Nie sądził również, że jego młodszy braciszek na poważnie weźmie broń wycelowaną między niebieskie ślepia. To prawda, że dwudziestoczterolatek bywał nieobliczalny, ale nie do tego stopnia, by powodowany kaprysem, zastrzelić własnego brata. Być może mógłby to zrobić pod wpływem emocji lub bez nich, gdyby miał dobry powód, lecz prowadzanie się z pedałami mimo wszystko nie było wystarczającym bodźcem, aby popchnąć Allana do naciśnięcia spustu. Nie oszalał do reszty, nawet jeśli wielu sądziło, że z jego głową jest bardzo źle. Może nie łączyły go z bratem szczególnie mocne więzi, ale to wciąż był brat i osoba, z którą się wychował. Darzył go jakimś rodzajem braterskiej miłości, nawet jeśli niekoniecznie umiał, czy chciał to okazywać. W każdym razie, na pewno by nie strzelił. Przerażenie widoczne w postawie i na twarzy młodszego Reeve'a nieźle go rozbawiło, czego jednak nie okazał, nie chcąc wybić się z nastroju. W końcu jego mały braciszek potrzebował lekcji wychowawczej.
Barcelona? Tak, być może była to Barcelona. Jedno na B i drugie na B, a dla Allana reszta nazwy nie miała większego znaczenia. Gdziekolwiek brat by nie był, wyniósł stamtąd złe nawyki, co zdecydowanie nie podobało się Allanowi. Nawet bardziej niż spodnie Calvina. To, że wciąż pyskował, coraz bardziej poruszało jego wrażliwe nerwy i gdyby nie to, że powinien już wychodzić, zapewne pobawiłby się z chłopakiem dłużej. Znał dużo więcej boleśniejszych sztuczek, które mogłyby go uciszyć. Na tę chwilę jednak postanowił odpuścić, wiedząc, że nastąpi jeszcze dużo okazji do wychowywania niesfornego braciszka. Poza tym szedł do pracy i miał się na kim wyżywać. Uznał więc, że młodszy Reeve posiada choć trochę instynktu samozachowawczego i nie zrobi nic głupiego. Zapewne dlatego zupełnie stracił czujność i nie był w stanie przewidzieć tego, co zrobił chłopak. A to zdecydowanie można było odebrać jako "coś głupiego".
Obrócił się powoli przodem do brata. Jeżeli wcześniej wyglądał jak psychopata, ciężko byłoby określić wyraz jego twarzy w obecnym momencie. Jego ostry wzrok wydawał się przeszywać sylwetkę młodszego na wylot, a w połączeniu z ostrymi rysami twarzy, zaciśniętą, mocno zaznaczoną szczęką i tym ubiorem, tworzył zdecydowanie godny podziwu efekt. Przy tym cała reszta jego ciała i coś w spojrzeniu stwarzało dziwną aurę spokoju. Nawet skończony idiota wiedziałby, że z kimś takim lepiej nie pogrywać. Brata dotąd nie uważał za idiotę. Zaczynał zmieniać zdanie.
Na jego usta powoli wypłynął pełen pobłażliwości uśmiech, choć brwi wciąż pozostawały ściągnięte, co tworzyło niezwykle nieprzyjemny efekt.
– Rzadko – odpowiedział z jeszcze głębszym uśmiechem, zaś jego stalowe tęczówki częściowo skryły się pod przymrużonymi powiekami. – Wolę inne metody rozprawiania się z nieposłusznymi szczeniakami. – Jego mrożąca krew w żyłach mina świadczyła o tym, że ma przed oczami owe metody. Znów skierował kroki w stronę brata. Zatrzymał się przed nim, tym razem nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Z pociemniałymi tęczówkami wpatrywał się w dwudziestolatka. Powoli wyciągnął w jego stronę rozwartą dłoń. – Chcesz, żebym ci je zaprezentował? – Oczekiwał, że jego kochany, młodszy brat wykaże się odrobiną rozumu i odda broń. W innym razie nie będzie się hamował i przestanie "tylko szczekać". Lekkie spóźnienie do pracy nie robi mu większej różnicy.