Zrób mi jakąś krzywdę

    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Nie 14 Kwi 2019, 23:03

    Noce miały w sobie coś oczyszczającego. Coś, co ciężko było zakwalifikować do jakiegokolwiek stanu, emocji czy odczucia. Bezcelowe łażenie w czasie, gdy każdy normalny człowiek śpi okraszone było odrobiną niebezpieczeństwa, niepewności i oczekiwania na to, co może się wydarzyć. Bo przecież nie dało się przewidzieć pewnych rzeczy, pewnych sytuacji i nawet swoich własnych zachowań. To też spotkało pewnego studenta podczas zwykłej, zupełnie niewinnej przechadzki. Gdy wyszedł zza zakrętu i jego oczom ukazała się grupa policjantów poczuł wewnętrzny odruch, żeby spierdalać. To musiało być przyzwyczajenie z czasów, kiedy zdarzało mu się dilować dla swojego chłopaka. Po prostu odwrócił się i zaczął biec, żeby tylko jak najszybciej oddalić się od psów i móc o nich zapomnieć. Niestety, ci go oczywiście zauważyli i zaczęła się pogoń. Ewidentnie wśród nich byli dawni milicjanci, skoro na sam dźwięk tego, że ktoś biegnie postanowili za nim ruszyć. Zmiana nazwy nie sprawiła, że mentalność również uległa zmianie.
    Nie miał pojęcia jak to się stało, że któryś z nich ostatecznie złapał go za fraki i pociągnął na ziemię, ale dobry był. Mikhail zdecydowanie nie biegał wolno a i miał sporą przewagę na starcie. Może zmęczenie zrobiło swoje? Jego stan fizyczny jednak nie spowodował, że chciał się poddać, o nie! Szarpnął się, żeby wstać z chodnika i kontynuować ucieczkę, ale tym razem został potraktowany jeszcze brutalniej i uderzył głową w kostkę brukową, zaraz dociśnięty do niej całym ciałem. Rozległy się kroki pozostałych z grupy i ktoś wykręcił mu ręce, by zakuć je w kajdanki, jednocześnie wyjmując mu z kieszeni portfel, w którym miał dokumenty.
    - Mikhail Kirilov? – zapytał któryś, na co sam zatrzymany tylko westchnął ciężko. Pytanie zostało powtórzone.
    - Ta. O co chodzi tym razem? – spytał, tym razem już starając się o zachowanie spokoju. Brzmiał na bardziej znudzonego, o ile można było być znudzonym leżąc na brudnym chodniku, z twarzą dociśniętą do twardej i wilgotnej od krwi powierzchni. Teraz już doskonale czuł, że rozwalili mu łuk brwiowy. A dopiero co mu się twarz wygoiła po tym, jak dostał w pysk podczas bójki… No trudno. Dobrze, że przynajmniej tę ranę będzie w stanie jakoś zasłonić swoimi przydługimi, czarnymi włosami.
    Policjanci zaczęli mu się przedstawiać, jakby nigdy nic. Musieli też podać powód zatrzymania, którym w tym wypadku było stawianie oporu przed kontrolą osobistą. Dobrze, że tym razem nie miał przy sobie nic, przez co mógłby wpaść w większe kłopoty. Nawet kojarzył dwóch z tej grupy z innych akcji, kiedy byli do niego wzywani. To nie był pierwszy raz, kiedy musiał się użerać z policją, ale nigdy wcześniej nie złapali go podczas ucieczki. Ten, który go dorwał musiał być tego wieczoru wyjątkowo zdeterminowany.
    - Ja nie uciekałem. Biegałem sobie tylko – odparł, żeby choć trochę się wybronić. Może mu odpuszczą, chociaż szanse na to były niewielkie. Z pewnością nie miał zamiaru przyznawać się do tego, że zrobił coś nie tak. Nikt mu niczego nie udowodni, nie tym razem.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Pon 15 Kwi 2019, 14:28

    Kto przy zdrowych zmysłach cieszyłby się z nocnej zmiany? Praca w tych godzinach byłaby awykonalna, gdyby nie litry wypitej kawy. Ktoś jednak musiał spełniać niewdzięczną funkcję, jaką było odbieranie kolejnych telefonów, które w większości wpisywały się w schemat prosty do tego stopnia, że spokojnie można było napisać jeden scenariusz i podkładać go pod kolejne rozmowy. Ludzie potrafili wydzwaniać na policję o całkowite pierdoły pokroju płaczącego dziecka albo oberwania z liścia. Sceny niczym z filmu akcji, litry krwi, wykwalifikowana ekipa zabezpieczająca ślady i przesłuchująca świadków... takie sytuacje oczywiście miały miejsce, ale większość spraw dotyczyła kradzieży i drobnych rozbojów. Wysyłano ekipę, kilka zdjęć, protokół i po robocie. Ta noc nie różniła się niczym od pozostałych. Troje znudzonych, umundurowanych funkcjonariuszy opuszczało właśnie budynek sklepu całodobowego.
      — Kurwa, bo ona zawsze mówi jedno, a robi drugie — mówił szeroki w barach brunet, kiedy kroczyli wąską uliczką, prowadzącą w stronę parkingu. — Gdyby chociaż...
    Jego gorzkie żale zostały przerwane przez krótkie szturchnięcie w ramię. Cała trójka spojrzała w kierunku młodego chłopaka, który przez kilka sekund patrzył na nich jak wbity w ziemię, aby za chwilę z prędkością błyskawicy odwrócić się na pięcie i zniknąć za zakrętem.
      — Stać! — zawołał brunet, przerywając ciszę i od razu popędził za podejrzanie zachowującym się mężczyzną. Zupełnie jak myśliwy, który upatrzył sobie ranną zwierzynę. Doświadczenie zawodowe podpowiadało mu, że chłoptasie kręcący się o tej godzinie po ulicach mogą być w posiadaniu różnych ciekawych przedmiotów i substancji, a ten tutaj... no ewidentnie przed nimi spierdalał. Niereagowanie na polecenia nie mogło zostać zignorowane.
      — Policja! — wydarł się ponownie mężczyzna, ale dzieciak miał w głębokim poważaniu jego słowa. Szybko dogonił delikwenta i powalił go na ziemię, wciskając upolowane ciało w wilgotny od minionego deszczu chodnik. Takie łowy za spłoszoną ofiarą były jego specjalnością, czym szczycił się wśród swoich kolegów z roboty. Chłopak rzucał się i wyrywał do tego stopnia, że konieczne było skuteczne unieruchomienie go, aby chociażby wylegitymować uciekiniera. Uspokoił się dopiero po chwili, kiedy pozostali funkcjonariusze już wolniejszym krokiem dołączyli do rozłożonej na chodniku dwójki.
      — Podnieś go Zhukov — polecił wysoki blondyn, na co funkcjonariusz dźwignął swoje ciężkie cielsko z ziemi, a razem z nim pociągnął w górę przygniecionego brutalnie chłopaka. — Porucznik Vasiliy Lazarev. Dokument tożsamo...
    Zaczął, ale agresywny brunet już sam wygrzebał z kieszeni legitymowanego potrzebne papiery. Cóż, praca z tym facetem była prosta i skuteczna, a jeśli ktoś kiedyś złoży na niego skargę, to już nie będzie to problemem Lazareva.
      — Mikhail Kirilov? — przeczytał blondyn, kiedy trzeci z mężczyzn świecił mu przez ramię ekranem telefonu. Szybko okazało się, że to nie pierwszy raz, kiedy policja miała nieszczęście wpaść na tego chłopaka. Jego podejrzane zachowanie już wcześniej przysparzało mu kłopotów, ale za każdym razem udawało mu się jakoś wykręcić. Tym razem miał pecha. Skoro brakuje mu wrażeń, to może zyska ich trochę na komisariacie. — Uznałeś, że urządzisz sobie wyścigi z funkcjonariuszami młody?
    Biegałem sobie tylko. Zaśmiał się i włożył dokumenty z powrotem do kieszeni chłopaka. Durne szczeniaki jak zwykle żyją w przekonaniu, że funkcjonują poza prawem. Złapał chłopaka za brodę i uniósł ją w górę, przyglądając się rozciętej brwi, podczas gdy drugi z mężczyzn w ramach kontroli przesuwał właśnie rękami po jego łydkach. Blondyn zaklął w duchu, bo rana wyglądała na tyle poważnie, że bez szycia raczej się nie obejdzie. Wybornie. Poirytowany do granic zacisnął palce mocniej na ładnej, chociaż poharatanej twarzyczce. Znów będą mieli obsuwę i tym razem na rzecz jakiegoś pożal się boże „sportowca".
      — Zostaje pan zatrzymany na podstawie artykułu sześćdziesiątego piątego kodeksu wykroczeń paragraf drugi — odparł machinalnie na jednym oddechu. Zupełnie tak, jakby treści przepisów wyrył na pamięć. Schował notes i długopis do kieszeni, a następnie złapał chłopaka za ramię. Jego mina wyrażała coś na wzór politowania, kiedy prześmiewczo dodał. — Za idiotyczne marnowanie czasu policji.
    Pchnął go przed siebie ku parkingowi i zanim dzieciak zdążył wykonać jakiś zbędny ruch, nieszczególnie delikatnie chwycił go za skute na plecach nadgarstki. Usłyszał wyraźny syk bólu, ale nie miał zamiaru gonić szczeniaka drugi raz.
      — Zapraszam do radiowozu. Przejedziemy się do szpitala — odparł, prowadząc chłopaka w stronę parkingu.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Pon 15 Kwi 2019, 16:41

    Kiedy pierwszy szok minął naprawdę nie mógł nie uznać tej sytuacji za interesującą. A skoro nie miał nic lepszego do roboty, to warto było skorzystać z tej okazji i wyciągnąć z niej tak dużo, jak tylko się da. W tym mieście zdecydowanie brakowało rozrywek dla takich, jak Mikhail, co tylko dodatkowo pchnęło go do wymyślania sposobów na utrudnianie życia innym. Wydawałoby się, że w tej sytuacji powinien raczej być grzeczny i potulny, ale co właściwie policja mogła mu zrobić? Tym razem czuł się zupełnie bezkarny, co tylko pogarszało sytuację wszystkich zamieszanych w tę akcję.
    - Sami zmarnowaliście swój czas. Nikt wam nie kazał za mną biec – zauważył, obojętnie wzruszając ramionami póki jeszcze mógł. Kajdanki by mu normalnie zupełnie nie przeszkadzały, gdyby nie krew ściekająca mu po twarzy. To było trochę niekomfortowe i z chęcią otarłby przynajmniej okolicę oka, bo musiał je mieć ciągle zamknięte. I tak było ciemno, bo uliczka była bardzo kiepsko oświetlona, ale tracąc dodatkowo część swojego pola widzenia czuł się jeszcze bardziej ograniczony. Przechylił głowę w bok, by otrzeć twarz o ramię kiedy poczuł, że jego portfel z dokumentami nie znajduje się głęboko w kieszeni jego kurtki, ale na samym jej skraju. Do głowy wpadł mu pewien szatański plan, którego jedynym celem było dodanie niepotrzebnej roboty policjantom. Niczego by nim nie osiągnął, ale niczego też właściwie za bardzo nie straci. Musiał tylko poczekać na odpowiedni moment, kiedy przejedzie jakiś samochód albo coś innego wyda na tyle głośny dźwięk, żeby zagłuszyć upadający na chodnik przedmiot. Na szczęście pan porucznik zechciał go wyręczyć i ukrócić jego oczekiwanie, bo kiedy tak sobie nim szarpał na boki, Mikhail zdołał odpowiednio mocno poruszyć ramieniem, niby ocierając krew, by portfel wypadł mu z kieszeni. Wiele tam nie miał, może trochę drobniaków, legitymację i dowód. Jakoś nie było mu tego szkoda na samą myśl o tym, co wyniknie z tej sytuacji. Musiał dodatkowo zwrócić na siebie uwagę reszty, więc ostentacyjnie syknął z bólu, ale zaczął w miarę grzecznie iść przed siebie. Żaden chyba nie zauważył, że coś zgubili.
    - Ależ dziękuję bardzo, towarzyszu poruczniku. Dobrze widzieć, jak dbacie o dobro ludu – odpowiedział z pewnym siebie uśmiechem, ale dał się zapakować do radiowozu bez większego problemu. W tym momencie stawianie fizycznego oporu zbyt wiele by mu nie dało, więc oparł swoją walkę na szczeniackiej pyskówce. Dobrze jednak, że rzeczywiście postanowili go zabrać do szpitala, bo rozcięty łuk brwiowy nie dość, że bolał, to jeszcze leciało z niego jak z kranu, a wolał to jak najszybciej ogarnąć. Sporo by to ułatwiło.
    Równie bezproblemowo dał się wyprowadzić z radiowozu i eskortować do szpitala, gdzie z bezczelnym uśmiechem podszedł z policją do rejestracji. Dał im wyjaśnić sytuację, naprawdę zadowolony ze swojego pomysłu z dokumentami i ze zniecierpliwieniem czekał na odpowiedni moment, by zrzucić bombę.
    - Poproszę pański dowód – zwróciła się w końcu do niego kobieta z rejestracji na SOR. Mikhail nie był już w stanie powstrzymać pełnego samozadowolenia uśmiechu, który wykwitł mu na ustach, kiedy któryś z policjantów zaczął przeszukiwać jego kieszenie.
    - Nie mam – odparł z wyczuwalną dumą w głosie. Naprawdę, nie powinien tak drażnić ludzi, którzy mieli przy sobie broń. Ale jak on mógł sobie odmówić?
    - Jak to? – zdziwiła się kobieta, patrząc z niepokojem i zupełnym niezrozumieniem na wszystkich po kolei.
    - No nie mam. Jak wzięli moje papiery do wylegitymowania mnie, to jeszcze miałem. Teraz nie mam – odparł, nawet nie patrząc na żadnego z mężczyzn. Uśmiechnął się za to serdecznie do dziewczyny za okienkiem, co wyglądało nieco groteskowo, kiedy pół twarzy miał zalane krwią.
    - Oddałem ci portfel, my go nie mamy – odezwał się w końcu ten, który go tak subtelnie potraktował, że teraz musiał mieć wizytę w szpitalu.
    - No to macie problem – prychnął, obracając w końcu głowę do porucznika i posłał mu najbardziej wyzywające spojrzenie, na jakie go było w tym momencie stać.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Czw 18 Kwi 2019, 02:42

    Usłyszawszy odważne słowa młodzieńca, rosły brunet zarechotał niskim basem, a Lazarev uśmiechnął się pod nosem i pchnął zatrzymanego w łopatkę, przyspieszając marsz. To nie przedszkole. Jeśli dzieciak myślał, że może pyskować w ten sposób, wtrącając dodatkowo jakieś durne komunistyczne odzywki, to był w dużym błędzie.
      — Znieważenie funkcjonariusza publicznego — odparł, chociaż w danej sytuacji powoływanie się na ten artykuł było mocno naciągane.
      — Tylko tak dalej młody, a do świąt z aresztu nie wyjdziesz — zaśmiał się mężczyzna, który usadowił się na przednim siedzeniu. Za dobrze znał swojego przełożonego, aby nie wiedzieć, że ten nie odpuści Mikhailowi po takich śmiałych słowach. Praca pod okiem Lazareva była wymagająca, ale nikt nie miał na tyle odwagi, aby jakkolwiek przeciwstawić się jego słowom. Ani tym bardziej donieść komukolwiek o ewentualnych nadużyciach władzy ze strony blondyna... a tych niestety można było naliczyć sporo. Prawdę mówiąc, cały wydział wiedział o jego koneksjach u naczelnika i dlatego większość miała świadomość, że lepiej nie wchodzić mu w drogę. Szczególnie teraz, gdy według plotek porucznik potrafił przyczepić się do najmniejszego nawet błędu, a wszystko to spowodowane było prawdopodobnie zerwanymi zaręczynami. Przystojne oblicze trzydziestoletniego kawalera skrywało porządnie przegniłą osobowość i rozchwiane nerwy, przez które żadna kobieta nie była w stanie wytrzymać przy nim dłużej niż pół roku. Chociaż na komendzie znalazłoby się kilka chętnych, to każda z nich zgodnie twierdziła, że za nic dobrowolnie nie zgodziłaby się męczyć się z Lazarevem do końca życia.

    Do szpitala dotarli sprawnie i samo wprowadzenie chłopaka do poczekalni nie sprawiło większego problemu. Choć widok skutego, zakrwawionego młodzieńca w otoczeniu trzech w pełni uzbrojonych policjantów mogło wyglądać niepokojąco, to Mikhail grzecznie podszedł do okienka recepcji.
      — No... skoro tak... — zaczęła kobieta po początkowej wymianie zdań, ale blondyn przerwał jej, odsuwając wyszczerzonego dzieciaka od okienka. Nachylił się nad zdziwioną pielęgniarką, opierając łokcie na blacie przed sobą i wyciągnął odznakę.
      — Pani wybaczy, ale radiowóz to nie taksówka. Właśnie w tym momencie powinniśmy być w drodze na komendę — zaczął policjant, kiedy kobieta ukradkiem zerkała na rannego dzieciaka.
      — Pana stan nie zagraża życiu — odparła nieśmiało. — Nie mamy żadnej wolnej sali, a kolejka oczekujących jest długa. Proszę usiąść i poczekać na...
      — Kurwa zszyjcie go po prostu albo sam to zrobię — warknął policjant, a kobieta podskoczyła na krzesełku. Poddenerwowana jeszcze chwilę wodziła wzrokiem pomiędzy funkcjonariuszami, zanim sięgnęła po telefon i wykręciła numer wewnętrzny.
      — Lekarz za chwilę przyjdzie, proszę poczekać w pokoju numer czternaście — wydukała i wskazała dłonią korytarz po swojej lewej stronie.
    Vas nie zastanawiał się dwa razy, tylko ruszył właśnie we wskazanym kierunku.
      — Masz te dokumenty Lazarev? Przeszukamy go jeszcze raz? Będą problemy.
      — Nie. Nikt ci nic nie udowodni — westchnął i otworzył drzwi wskazanego pokoju, który okazał się niczym innym, jak zwykłym pomieszczeniem socjalnym z kilkoma fotelami, niskim stołem i półką pełną pudełek po herbacie. Posłał dzieciakowi krótki, drwiący uśmiech. — Za to młody sam pozbawił się ubezpieczenia zdrowotnego. No, chyba że dowód magicznie się odnajdzie.
    Tuż obok do wiszącego smętnie ze ściany gniazdka, podpięty był jakiś chujowy, plastikowy czajnik. No tak, warunki nie rozpieszczały nikogo. Czego innego mogli spodziewać się po rosyjskim szpitalu? Gdyby ta placówka znajdowała się w jakimś mniejszym mieście, zapewne byłoby o wiele gorzej.
      — To co Vas, ile tu posiedzimy? — zaśmiał się Zhukov i z ciężkim sapnięciem zajął jeden z foteli.
      — Nie wkurwiaj mnie — syknął blondyn. Wyciągnąwszy z kieszeni telefon, kiwnął głową na jednego z mężczyzn. — Rozkuj go. Idę pogadać z recepcjonistką i przedzwonić do naczelnika. Wracam za chwilę.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Czw 18 Kwi 2019, 12:55

    Pierwszy raz w życiu był w takiej sytuacji i naprawdę fascynowało go to, co się właśnie dzieje. Nie martwił się konsekwencjami swoich zachowań, ale samobójcą nie był. Nie miał zamiaru przekraczać pewnej granicy, kiedy policjanci mogli znów użyć wobec niego trochę zbyt dużo siły. W końcu nie raz słyszało się o pobiciach, nawet ze skutkiem śmiertelnym. Co prawda, jakby coś się wydarzyło, to przynajmniej był już w szpitalu, może by go jakoś odratowali. Ten tok myślenia doprowadził go do rzeczywistego rozważenia takiej prowokacji, ale jednak sobie odpuścił. Bez przesady, jeszcze znajdzie za chwilę jakiś łagodniejszy sposób na utrudnienie im pracy.
    - Spisaliście mnie, więc chyba możecie poświadczyć o mojej tożsamości. Chyba, że mój dowód się magicznie odnajdzie. – Spojrzał znacząco kolejno na każdego z mężczyzn, niemo oskarżając ich o kradzież dokumentów. Ba, całego portfela! Nie miał zamiaru odpuścić, skoro teraz tak łatwo mógł zarzucać im niekompetencję lub przywłaszczenie sobie jego własności. Nikogo by nie zdziwiło to, że ktoś z funkcjonariuszy mógłby się połasić na trochę gotówki, którą teoretycznie mógłby znaleźć. Mikhail nie miał może zbyt wielkich szans na rzeczywiste pogrążenie któregokolwiek z nich, ale mógł zasiać ziarno niepewności i wytrącić ich z równowagi na tyle, by stanowili naprawdę dobrą rozrywkę. Jak na razie sprawdzali się doskonale, a konsekwencjami pomartwi się później.
    Z niemałą przyjemnością dał się rozkuć, chociaż się tego zupełnie nie spodziewał. W końcu mieli jechać na komisariat, rzucali mu paragrafami i wymyślali kolejne przewinienia, a teraz tak po prostu mógł sobie posiedzieć spokojnie w pokoju socjalnym jakby był u siebie? Nie miał zamiaru narzekać. Z przyjemnością poruszył rękoma i przeciągnął się, po czym padł na jeden z foteli, skupiając spojrzenie na herbatach. W sumie napiłby się czegoś.
    - Myślicie, że mogę sobie zrobić herbatę? – zapytał, rękawem ścierając krew, która nie przestawała mu się lać po twarzy. Jak się lekarz nie pośpieszy, to straci na tyle dużo krwi, że rzeczywiście będzie w stanie zagrożenia życia. Do tego wszystkiego naprawdę go to bolało, ale uparcie udawał, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. No przecież nie da po sobie poznać, że wcale nie jest taki pewny siebie. Żeby ukryć jakoś swój dyskomfort usiadł wygodniej, wręcz bezczelnie przerzucając nogi przez podłokietnik.
    - Nie – odparł krótko jego ulubiony biegacz, pewnie specjalnie dając mu tylko tak prostą odpowiedź, żeby Mikhail nie miał jak wdać się z nim w pyskówkę. A szkoda, z chęcią skupiłby się na czymś innym, niż bolącej głowie. Na szczęście los postanowił dostarczyć mu rzeczywiście kolejną rozrywkę, bo do pokoju wpadł lekarz. Ewidentnie nie był w nastroju na żarty, co z łatwością dało się wyczytać z jego twarzy.
    - Usiądź normalnie – warknął w kierunku swojego pacjenta, na co młody aż nie mógł powstrzymać swego rodzaju oburzonego sapnięcia, ale postawił ponownie stopy na podłodze. Ten typ miał w końcu go szyć, a już wyglądał na wkurwionego, lepiej było odrobinę spuścić z tonu.
    - Będzie bolało, nie mam czasu cię znieczulać – ostrzegł, na co Mikhail poderwał się z fotela, teraz sam bardzo zaniepokojony i wytrącony z równowagi.
    - No ni chuja. Będziesz mi dziergać po twarzy na żywca? Nawet weterynarz mnie znieczulał – rzucił, cofając się od lekarza. No nie było opcji, mógł mu chociaż przyłożyć lód do rany, to by wystarczyło. Zresztą, ile czasu zajmowało takie znieczulenie?
    - Weterynarz cię zszywał? – zaśmiał się policjant, na co Mikhail spojrzał na niego i nerwowo wzruszył ramionami.
    - Zdarzyło się – przyznał, nie widząc powodów do ukrywania tego faktu. Różne rzeczy się w życiu działy, a łatwiej mu było się dostać do znajomego weterynarza, niż do szpitala. W tym czasie lekarz przygotował sobie wszystko, co było mu potrzebne na stoliku i z irytacją wypisaną nie tylko na twarzy, ale w całym jego jestestwie spojrzał znów na studenta.
    - Wracaj tu. Albo najlepiej go przytrzymajcie, żeby się nie wyrywał – polecił, ale że czarnowłosy nie miał ochoty szarpać się teraz z policjantami postanowił jednak wrócić na fotel i zacisnął zęby, czekając na rzeź. W miarę grzecznie dał sobie oczyścić twarz z juchy, ale kiedy tylko lekarz zaczął szycie, wyrzucił z siebie piękną, niesamowicie kreatywną wiązankę przekleństw i wulgaryzmów skierowanych prosto do lekarza. Mimo to, starał się nie ruszać, bo jednak ten typ właśnie miał go na haczyku. Dosłownie.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Czw 18 Kwi 2019, 17:02

    Kiedy Lazarev wrócił do pomieszczenia, zastał akurat widok w postaci chłopaka klnącego jak szewc. Lekarz, który go zszywał co prawda miał na sobie rękawiczki, a narzędzia, których używał były jednorazowego użytku, ale cały proces odbywał się w tak bardzo niesterylnych warunkach... przynajmniej pojawił się tu znacznie szybciej, niż zakładali. Wnioskując po tłumach okupujących poczekalnię i tak lepiej trafić nie mogli. Zamknął za sobą drzwi, oparł ramię o framugę i ze zmarszczonymi w niesmaku brwiami obserwował zabieg. Kolejne przekleństwo opuściło usta chłopaka.
      — Podał mu jakieś znieczulenie? — zapytał cicho, pochylając się do stojącego tuż obok współpracownika.
      — Nie — odburknął mężczyzna i nerwowo poprawił mundur.
      — Jak to nie? — odezwał się już głośniej Lazarev i zwrócił w stronę doktora. — Kiedy ostatni raz odwiedziła was inspekcja?
      — Z łaski swojej... — wymamrotał pod nosem lekarz, który w pełnym skupieniu drżącą dłonią kończył zszywanie rany. Mrużył oczy i nachylał się nad pacjentem w taki sposób, jakby jego wada wzroku była sporo za duża na bezpieczne wykonywanie tak odpowiedzialnego zawodu. — Niech pan porucznik da mi pracować albo wyjdzie na korytarz.

    Po skończonej „operacji” dzieciak uspokoił się znacznie, a jego twarz przybrała jakiś dziwnie blady kolor. Chyba taka kara okazała się nawet lepszą od wizji spędzenia wieczoru w areszcie. Tak czy inaczej, po zbędnych zawirowaniach, na posterunek policji dotarli grubo po północy, a tam przywitał ich wąsaty mężczyzna na recepcji. Na polecenie porucznika chłopak został dokładnie przeszukany, a gdy (ku niezadowoleniu policjantów) nie znaleziono przy nim niczego podejrzanego, Lazarev poprowadził młodzieńca przodem do jednego z pokoi. To, że pisany mu był przynajmniej jeden dzień w areszcie, nie ulegało wątpliwościom, ale być może wcale nie zostałby zatrzymany, gdyby nie pewne okoliczności. Najpewniej otrzymałby jedynie kilka słów pouczenia i pokaźną grzywnę, ale pech Mikhaila okazał się znacznie większy, niż mógłby się spodziewać.
      — Siadaj — polecił krótko Vasiliy i sam zajął miejsce po drugiej stronie biurka. W tym pomieszczeniu poza zastawionym aktami blatem, dwoma krzesłami i jednym marnym oknem nie było praktycznie niczego. Oczywiście, gdy tylko opuścili budynek szpitala, chłopak (tak na wszelki wypadek) ponownie został skuty, bo jego głupie skłonności do nieprzewidywalnych ucieczek funkcjonariusze zdążyli już poznać za dobrze.
      — Który to już raz? — zapytał obojętnie, otwierając przed sobą papierową teczkę i wyciągając kilka złapanych zszywaczem kartek. Oczywiście to nie była pierwsza wizyta Miszy na tym komisariacie, a jednak Lazarev nie miał do tej pory wątpliwej przyjemności poznać go osobiście. Zapewne dlatego, że miał o wiele ważniejsze sprawy na głowie od przesłuchiwania dzieciaków.
    Oparł łokcie na blacie i splótł palce, obdarzając na młodzieńca zmęczonym spojrzeniem. Miał przenikliwie jasny kolor oczu, ale bynajmniej nie było to nic wyjątkowego wśród rosyjskiego narodu.
      — Guseva. Mówi ci coś to nazwisko? Kilka dni temu wpadł na Manezhnaya, przy klubie nocnym — kontynuował, nie ściągając wzroku z chłopaka. — Poza paczką amfy miał dla nas trcohę dodatkowych informacji.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Czw 18 Kwi 2019, 23:40

    Tak jak przez cały czas nie miał problemu ze znoszeniem spojrzenia Lazareva, tak słysząc te jedno nazwisko musiał odwrócić wzrok. Wystarczyło jedno słowo, żeby wypełniła go cała gama skrajnych emocji. Było w tym coś gorzkiego, coś cierpkiego, ale też odrobina słodyczy. Mnóstwo zimnej nienawiści, ale też coś ciepłego, niemalże podtrzymującego na duchu. Nawet jego postawa dawała bardzo odmienne sygnały. Niby się spiął, ale jego spojrzenie wbite w ścianę stało się łagodniejsze i spokojniejsze, przepełnione swoistą melancholią. Zacisnął skute dłonie w pięści i westchnął, ponownie odwracając głowę w stronę policjanta.
    - Ta – mruknął ledwie słyszalnie i uśmiechnął się gorzko. Cały się wyciszył i nawet nie patrzył już tak wyzywająco. Za to ewidentnie jego myśli odpłynęły gdzieś daleko, zdecydowanie dalej, niż sięgały mury komisariatu. W jego ciszy brakowało jednak spokoju. To była cisza przed burzą, ewentualnie biały szum, który powstał z głęboko skrywanych uczuć. Ponownie odetchnął, spuszczając wzrok na blat i pokręcił głową z niedowierzaniem, bo zdecydowanie domyślał się, co Guseva mógł powiedzieć. Kto by pomyślał, że będzie się nim bawił nawet teraz?
    - Co ten skurwysyn o mnie znowu naopowiadał? – spytał, ale w jego słowach nie było zbyt wiele złości. Brzmiały niemalże pieszczotliwie, kiedy wypowiadał je tak spokojnie i powolnie, unosząc lekko kącik ust w namiastce uśmiechu. Potrząsnął lekko głową, jakby chciał się pozbyć tych natrętnych wspomnień, które z taką siłą zalały jego umysł na samo wspomnienie o jego byłym chłopaku. To musiało najwidoczniej podziałać, bo znów przyjął bardziej butną postawę i spojrzał w oczy Lazareva, dumnie i pewnie unosząc głowę.
    - Cokolwiek by to nie było, będziecie mieć słowo przeciwko słowu. On ma po prostu swoje powody, by próbować mnie wkopać w coś poważniejszego – wyjaśnił chłodno, choć coś w nim pozostawało inne. Takie… Miękkie i kokieteryjne. W końcu to była po prostu gra byłych kochanków, a samo wspomnienie o byłym partnerze było na tyle żywe i świeże, że miał wrażenie, jakby był tu z nim obok.
    W tej zabawie nie liczyło się to, co jest prawdą. Liczyła się jedynie wygrana za wszelką cenę. Co z tego, że Gusev mógł powiedzieć prawdę o tym, że Mikhail pomagał mu w sprzedaży narkotyków. On nie mógł się do tego przyznać i pozwolić mu wygrać. Bo nawet jeśli ich wspólna droga dobiegła końca, najwyraźniej ich relacja nie była jeszcze zamknięta. Jakieś echo ich związku jeszcze brzmiało i najwyraźniej nie tylko Mikhail to czuł, skoro i jego były miał ochotę go wsypać, mimo jego niewielkiego wkładu w jego nielegalne zabawy. Dawało mu to jakąś nikłą nadzieję, że może naprawdę nie wszystko jeszcze skończone, bo chociaż nigdy by nie powiedział, że go kochał, to jednak miał do niego sentyment i wspomnienie tych nielicznych szczęśliwych chwil bardzo mocno go napędzało do działania.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Sob 04 Maj 2019, 12:55

    Policja w tej części Rosji działała bardzo specyficznie. Miasto było nieduże, trochę skorumpowane, a wyżsi rangą funkcjonariusze publiczni czuli się bezkarni w swoich sposobach dochodzenia sprawiedliwości. Lazarev rozsiadł się wygodniej na krześle i spojrzał na chłopca przed sobą wyniośle.
      — Nie obchodzą mnie jego powody i wasze życie łóżkowe — zaśmiał się, a więc wszystko wskazywało na to, że na temat ich relacji policja dowiedziała się wielu naprawdę zbędnych faktów. — To poważna sprawa, która ciągnie się za nami zbyt długo, a twój chłopaczek postawiony pod ścianą opowiedział nam wszystko. Uśmiechnął się, ale bynajmniej nie był to miły uśmiech.
      — Narkotyki to pestka, ale rozbój, włamanie i dotkliwe pobicie... zapewnią ci świetlaną przyszłość za kratami.
    Odchylił się na oparcie krzesła, kiedy głosił te kłamstwa spokojnym tonem, miarowo uderzając ciężkim butem o nogę biurka. Oczywiście Misza nie brał udziału w żadnym włamaniu ani tym samym nie mógł być winny poważnemu uszkodzeniu ciała. Guseva prawdopodobnie nie pomyślał nawet o tym, aby oskarżać swojego byłego o cokolwiek innego, wykraczającego poza rozprowadzanie towaru. Przecież ten bachor bez „pomocy” Lazareva dostałby najwyżej kilka miesięcy. Nie szkodzi. Vas naprawdę miał co robić, a skuty dzieciak siedzący przed nim był jedynie nośnikiem wiedzy, a nie żadnym ściganym przestępcą, któremu musiałby poświęcić więcej czasu niż to konieczne.
      — Nie martw się o to, w jaki sposób udowodnimy twoją winę. Mamy swoje sposoby — odparł lekko, jakby wcale nie groził zatrzymanemu. Jakkolwiek przyjemne byłoby dręczenie małolata, tak nie na tym zależało Lazarevowi najbardziej. Niestety Guseva nie powiedział niczego ponad to, co oczywiste i mało przydatne, a ten tutaj jakby nie patrzeć, należał do całej szajki. Jak bardzo były partner musiał go nienawidzić, aby ze wszystkich wspólników wydać akurat tego nieudolnego dzieciaka, który w tak nieporadny sposób próbował sabotować pracę policji? Kto w ogóle powierzał poważną rolę rozprowadzania dragów komuś, kto pakuje się w kłopoty na każdym kroku?
      — Zdradzisz mi kilka nazwisk, a może nawet nie będziesz musiał nocować na tej zapleśniałej pryczy — westchnął. Wiedział, że głupotą byłoby zostać konfidentem, kiedy gang terroryzował miasto i bawił się z policją w kotka i myszkę, ale teraz Mikhail miał skuteczną motywację. Poważne problemy wymagają radykalnych rozwiązań. Porucznika jakoś nie obchodziło to, czy ktoś nie połamie młodemu nóg, kiedy ten tylko wyjdzie z komisariatu. Wtedy po prostu otworzą nową sprawę. Jako świadek koronny powinien mieć zapewnioną ochronę... no może byłoby tak gdzieś poza Rosją. O ile w ogóle można nazywać Mikhaila takim mianem, bo przecież wymienione przestępstwa nawet go nie dotyczyły.
    Oparł łokcie na blacie biurka, wpatrując się w chłopaka.
      — No to jak? Będziesz grzecznie współpracował? — zapytał, unosząc kącik ust.


    Ostatnio zmieniony przez Besatt dnia Nie 05 Maj 2019, 02:39, w całości zmieniany 1 raz
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Sob 04 Maj 2019, 23:32

    Skupił na mężczyźnie znacznie większą uwagę, a z każdym jego słowem brew Miszy unosiła się coraz bardziej. Aż zabolała go ta druga, która dodatkowo potraktowana igłą była wyjątkowo czuła na jakiekolwiek napięcie skóry.
    To wcale nie było tak, że zaczął się bać albo martwić o siebie, bo właśnie groził mu policjant, któremu chyba trochę podpadł. Wręcz przeciwnie, nie zważając na konsekwencje, ta zabawa zaczynała mu się podobać. Lubił pakować się w trudne sytuacje, a od rozstania ze swoim byłym wyjątkowo potrzebował adrenaliny.
    - Oj tak, oczywiście, że kogoś bardzo dotkliwie pobiłem – powiedział powoli, siląc się na zachowanie doskonałej powagi. Po prostu rozbawił go ten jeden zarzut. Może nie był jakimś małym chudzielcem, ale jego postura jednak bardziej wskazywała na to, że to on raczej skończyłby jako ten pobity. Jak już pakował się w bójki, to raczej łatwo było go spacyfikować i przywrócić do porządku, chociaż kilka razy nasłano na niego psy za rzucanie się do kogoś. Dobrze, że zwykle łatwo mu było wykręcić się samoobroną. Niestety, w tej sytuacji stał się jednak celem porucznika i brał trochę pod uwagę możliwość trafienia za kratki za coś, czego naprawdę nie zrobił. Chciał tego uniknąć, choćby dla własnej satysfakcji, ale był mały problem. Naprawdę niewiele wiedział w temacie znajomych jego chłopaka. Nigdy się nie interesował jego sprawami, a i Guseva nie był chętny do dzielenia się jakimikolwiek szczegółami.
    - Ależ Poruczniku… Czy ja kiedykolwiek nie współpracowałem grzecznie? – zapytał z przymilnym uśmiechem, pochylając się przy tym nieco do przodu. – Powiedz tylko czego ci trzeba, przyjacielu, zobaczę co da się zrobić – zapewnił. Postanowił zagrać w jego grę, chociaż nie miał praktycznie nic, czym mógłby grać. Ale zawsze mógł kantować. Tak jak w grze w pokera.
    - Musisz jednak wziąć pod uwagę, że ja już nie mam nic do stracenia w tej sytuacji i możliwe, że wolałbym dać się zamknąć, niż powiedzieć ci o niektórych rzeczach. To jak? – Uśmiechnął się do niego pewniej, ponownie odchylając się do tyłu. Może i lubił chore sytuacje, ale gdyby jednak miał jakieś informacje na sprzedaż, to z pewnością czekałaby go później kara od gangu, do którego nawet nie należał. Oni byli nawet gorsi od typów, których mógłby spotkać za kratami, gdzie przynajmniej nie zyskałby łatki konfidenta. Jedyna osoba, na którą mógł donieść, to sam Guseva. O nim trochę wiedział i w zamian za sprzedanie jego nazwiska mógł teraz się odwdzięczyć. Ciekawe jednak, czy wie coś, o czym policja jeszcze nie wie.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Nie 05 Maj 2019, 01:17

    Przekrzywił w zdziwieniu głowę, kiedy chłopak uśmiechnął się jak ostatni psychopata. No naprawdę. Kto normalny w obliczu ewidentnej groźby dalej pajacowałby tak, jak ten dzieciak? Jeśli faktycznie trafił mu się przypadek, który zwiał prosto z psychiatryka, to bez pomocy specjalisty niczego tu nie ugra.
      — Chyba nie dociera do ciebie powaga sytuacji — odparł, kiedy chłopak wyraźnie wciąż pewny siebie nachylał się nad blatem. Odłożył skute z przodu dłonie na biurko, a swoją postawą okazywał kompletny brak szacunku dla funkcjonariusza. — Masz problemy ze słuchem? No śmiało, przysuń się bliżej.
    Chwycił łączący jego dłonie łańcuch i pociągnął go po blacie w swoim kierunku. Dzieciak za tym jednym szarpnięciem podniósł się z krzesła i przejechał brzuchem po meblu, zmuszony do pozostania w tej niezbyt wygodnej pozycji na dłużej, kiedy krawędź biurka boleśnie wbijała się w jego kości biodrowe.
      — Nie przypominam sobie, żebyśmy zostali przyjaciółmi — stwierdził, kiedy Misza odłożył głowę na policzku. Nawet jeśli cierpiał na jakiś rodzaj upośledzenia, to Lazarev nie czuł wyrzutów sumienia z powodu lekkiego znęcania się nad zatrzymanym. Pewnie była to jedyna forma rozrywki, na którą mógł liczyć w najbliższym czasie.
    Ładny był z niego chłopiec.
    Szkoda tylko, że miał nierówno pod sufitem.
      — Skup się tym razem, bo więcej nie powtórzę — powiedział, wciąż silnie trzymając bruneta za kajdanki na nadgarstkach. — Jeśli nie cierpisz na przewlekłą paranoję, to do stracenia masz całkiem sporo. Parę miesięcy mógłbyś siedzieć, gdybyś chociaż miał więcej szczęścia niż rozumu i podpadł komuś innemu. Ja natomiast wróżę ci kilka długich lat wyjętych z życia, jeśli nie skończysz cwaniakować.
    Puścił jego dłonie i chwycił za długopis, gotów spisać protokół z przesłuchania.
      — Przekonaj mnie do zmiany zdania. — Rozciągnął usta w oszczędnym uśmiechu. — Nazwiska, miejsca dostaw, miejsca składowania towaru, kluby nocne, które z wami współpracują... — wymieniał, zapisując dokładną datę w rogu dokumentu.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Nie 05 Maj 2019, 02:04

    Powoli zaczynał żałować, że naprawdę znalazł się w takiej sytuacji z Lazarevem. Gdyby tak się tylko bawili, to byłoby doskonale. Naprawdę lubił ten typ osób i naprawdę ciężko było mu myśleć o wybrnięciu z tej sytuacji, gdy wszystko w środku krzyczało, że ma spróbować go jeszcze bardziej sprowokować.
    - Masz przed sobą niestabilnego psychicznie pedała i do tego masochistę. Ja się bawię doskonale – poinformował go z uśmiechem, mimo grymasu bólu, który mimo wszystko był nie do opanowania. Był jeszcze daleko od tej granicy bólu, która sprawiłaby że przestałoby być miło. Nie oznaczało to jednak, że tego nie czuł.
    - Wiesz co? Wizja kilku lat w pierdlu za skłonności do pakowania się w kłopoty to naprawdę miła wizja w porównaniu z tym, co mogą mi zrobić znajomi byłego. Cenię sobie swoje życie – wyznał mu, ale nie miał ochoty znów siadać, mimo takiej możliwości. Za to oparł wygodniej przedramiona na blacie i spojrzał na to, co tam Lazarev skrobie. Niestety, zatrzymał się tylko na dacie. A już miał nadzieję, że chociaż raz zobaczy sobie, jak wygląda taki protokół.
    - Zresztą, ja to tam chuj, niewielka strata – uznał w końcu, kontynuując swoją paplaninę zamiast zwyczajnie powiedzieć, że nic nie wie. Instynkt samozachowawczy znów nie zadziałał, co tym razem mogło pociągnąć za sobą naprawdę spore konsekwencje. – Niezbyt chcę, żeby moja rodzina ucierpiała. Więc teraz to ty mnie przekonaj, że lepiej będzie, jak cokolwiek wam powiem – zadecydował, patrząc mu wyzywająco w oczy z tej zmniejszonej odległości. Ciekaw był, co Lazarev zrobi. Czy będzie go próbował czymś przekupić, czy się od razu podda? Nawet uśmiechnął się do niego w tej parodii zachęcającego uśmiechu, który naprawdę był w tej sytuacji nie na miejscu.
    Musiał się dowiedzieć, jak daleko może przesunąć granicę i do czego może się posunąć z tym człowiekiem. Jak na razie zachowywał się po prostu irytująco, a już miał ciekawe efekty. Korciło go więc, by posunąć się znacznie dalej i zacząć go rzeczywiście atakować. W tej sytuacji mógł liczyć tylko na ataki słowne, bo skute ręce były jednym problemem. Drugim była broń mężczyzny i fakt, że za ścianą było ich znacznie więcej, a jednak, jak już mówił, cenił sobie swoje życie.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Sob 18 Maj 2019, 12:14

    Podniósł wzrok znad dokumentu. Spojrzał na bruneta opierającego się o blat i definitywnie przekraczającego granicę przestrzeni osobistej. Nie mógł powstrzymać cichego parsknięcia, kiedy Mikhail ładnie się przedstawił. Przy takiej kombinacji cech faktycznie musiał bawić się cudownie. Może Lazarev wziąłby to wyznanie za jakąś dziwną propozycję, szczególnie część dotyczącą pedalstwa, ale chłopak miał ewidentne problemy. Co prawda nie było mu do śmiechu, bo jego cierpliwość wisiała na cienkiej nitce, a przesłuchiwany wyjątkowo komicznie przekraczał wszelkie normy. Starał się podejść do tej sprawy jak do każdej innej, przy zachowaniu wszelkich procedur, ale nie był psychiatrą, aby wiedzieć, jak radzić sobie z takim... szczególnym przypadkiem. Nawet użycie wobec niego przymusu fizycznego mogłoby nie dać takiego efektu, jaki z zasady powinno.
      — To dlatego wplątałeś się w sprawy gangu? — zapytał i prześmiewczo uniósł kącik ust. Uzupełniał protokół o odpowiednie dane, starając się zachować powagę, jednak zadanie miał utrudnione przez tego oryginała przed sobą. — Bo nie chcesz, żeby twoja rodzina ucierpiała?
    Kończył właśnie wypełniać dokument, gdy chłopak dalej zaglądał w kartkę. Protokół przesłuchania nie był niczym tajnym, więc jego ciekawość była Vasiliowi zwyczajnie obojętna. Poza tym i tak musiał go później podpisać. Ponownie podniósł wzrok, bawiąc się długopisem w lewej dłoni, kiedy Mikhail ot tak zdecydował, że to on będzie stawiał warunki. On — na oko dwudziestoletni niespełna rozumu dzieciak, który zakuty w kajdanki i zdany na łaskę funkcjonariuszy miał odwagę dalej pajacować. W Lazarevie budził co najwyżej rozbawienie, a nie szacunek. Każdy ma swoją granicę wytrzymałości, a Vasiliy w żadnym wypadku nie słynął z cierpliwości. Brunet balansował na niej jak na krawędzi dachu i tylko kwestią czasu było, kiedy się z niego spierdoli.
    Misza nieustraszenie nachylał się nad biurkiem, gdy porucznik niespodziewanie wstał i chwycił go za kołnierz koszulki. To gwałtowne szarpnięcie przewróciło również kubek z zimną kawą, która popłynęła po blacie, mocząc kartki i krawędzie koszulki chłopaka.
      — Zadaj sobie pytanie, kogo powinieneś obawiać się bar... — zaczął głosem kontrastowo spokojnym do swojej reakcji, ale przerwało mu głośne trzaśnięcie drzwiami o ścianę.
    Otyły mężczyzna, który stanowił idealny przykład tego, jak nie powinien wyglądać policjant na służbie, wszedł do pomieszczenia, zastając w nim nietypowy widok. Lazarev od razu spojrzał w jego kierunku i z ociąganiem puścił pogniecione ubranie przesłuchiwanego.
      — Raczej nie zwolni się to biuro na piętrze — odparł na powitanie, jakby wcale nie był świadkiem ataku funkcjonariusza na skutego chłopaka. Przeszedł za biurko i wyciągnął z niego plik kartek. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z sytuacji. — Chcesz, żeby założyli ci kolejną sprawę?
    Komendant główny otaksował przesłuchiwanego wzrokiem, skupiając uwagę na poplamionej, pogniecionej koszulce i rozciętej brwi, a potem wymownie zerknął na chude przedramiona. Niestety nie dostrzegł na nich niczego szczególnego, gdyż zakrywały je rękawy.
      — Za mało masz roboty Vas? Bawisz się w wyłapywanie ćpunów? — sapnął z niesmakiem wymalowanym na czerwonej, wąsatej twarzy. — Przecież mieliście od razu zawijać ich na izbę.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Sob 18 Maj 2019, 20:11

    Strach w oczach Miszy nie był czymś, co można było zobaczyć od tak sobie, każdego dnia. Zwykle spodziewał się, co może nastąpić i kiedy ktoś może zachować się w taki sposób, by mu jakoś zaszkodzić. Lazarev miał jednak jakieś dziwne, niespodziewane zrywy, które póki co trudno było młodemu przewidywać. Normalnie by mu to nawet nie przeszkadzało, ale w tej sytuacji musiał się odrobinę bardziej pilnować. Planowanie i uważanie na swoje słowa nie leżało co prawda w jego naturze, ale różne sytuacje się w życiu zdarzały i czasem trzeba było się trochę wysilić.
    Cały świat był jednak po jego stronie, kiedy do pomieszczenia wszedł drugi policjant i zaczął gadać. Spojrzał na przystojnego blondyna z kpiącym uśmiechem, bo właśnie dowiedział się czegoś, co dawało mu dodatkową opcję do zirytowania go. Przewagą tego nazwać nie mógł, bo jego sytuacja była i tak beznadziejna, ale zawsze mógł jeszcze bardziej zepsuć humor swojemu nowemu znajomemu. Nadszedł czas, by rozpoczął swoje show.
    Opadł na krzesło oddychając ciężej, jakby jeszcze przed chwilą wstrzymywał oddech ze strachu. Spojrzał niby niepewnie w kierunku drugiego mężczyzny, chwilę śledząc jego ruchy, jakby spodziewał się kolejnego ataku. Albo przynajmniej tak to miało wyglądać.
    - Przepraszam, czy jak skończy się te przesłuchanie to mógłbym porozmawiać z kimś… Innym? – zapytał zupełnie innym tonem, niż dotychczas. Brzmiał niepewnie, jakby naprawdę nie wiedział co się dzieje. Brzmiał jak normalny człowiek, bez skłonności samobójczych i tendencji do pakowania się w kłopoty.
    - Nie jestem ćpunem, może mi pan zrobić testy, jeśli pan chce. Naprawdę nic nie wiem, proszę mi uwierzyć – dodał, nieco odsuwając się na krześle, jakby miał zaraz znów zostać szarpnięty na biurko. Był zaskakująco przekonujący w swojej nowej roli. Postanowił więc kontynuować widząc, że chyba przykuł uwagę grubasa. Liczył na to, że uda mu się go kupić tym teatrzykiem, więc spojrzał na niego prosząco i odetchnął cicho, chwilę szukając odpowiednich słów. Znał zasadę, że kłamać było łatwo. Prawda wymagała czasu, więc nie należało od razu zaczynać się tłumaczyć.
    - Stosuję treningi interwałowe i wiem, że to mogło wyglądać podejrzanie, kiedy zacząłem szybko biec i to jeszcze w nocy, ale… Ja naprawdę po prostu biegałem. Proszę, naprawdę chciałbym porozmawiać z kimś innym na ten temat. Albo przynajmniej chciałbym móc zgłosić zaginięcie portfela, w którym miałem wszystkie dokumenty – urwał, zerkając niepewnie w kierunku Lazareva. Ciekawe, czy te jego sprawy były jakieś poważne. Wyglądał na dość porywczego, podobnie jak jego kolega, który go tak subtelnie sprowadził do parteru, więc wąsacz powinien łyknąć ten numer z trochę zbyt intensywną reakcją oddziału na nastolatka biegającego nocą po mieście.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Pon 20 Maj 2019, 12:59

    Lazarev uniósł brew w dezaprobacie, kiedy chłopak z szyderczego tonu płynnie przeszedł w ten nad wyraz przerażony. Mikhail ciężko, z teatralnym gestem opadł na drewniane krzesełko, jednak zaraz w panice chwycił za blat biurka, kiedy mebel pod nim zaskrzypiał i zachybotał się złowrogo. Cały komisariat powinien przejść gruntowny remont, ale nie mieli pieniędzy nawet na ryzę papieru. Porucznik z rozbawieniem obserwował tę scenę, wodząc wzrokiem od małolata do komendanta. Roli w spektaklu za taką grę aktorską z pewnością by mu nie dał. Naprawdę, ktoś by się na to nabrał?
    Najwidoczniej tak, bo szczurze oczka podstarzałego mężczyzny zmrużyły się bardziej, gdy uważnie nad czymś rozmyślał.
      — Ach, to ciebie zatrzymali przy Petrovka? — zapytał, kiedy przypomniał sobie o telefonie, który otrzymał do Lazareva jakiś czas temu. Wyraz czerwonej twarzy zmienił się gwałtownie, gdy komendant zaśmiał się rubasznie, ale nie było w tym tonie nic ponad zwyczajną wesołość. — Zhukov cię tak urządził?
    Zapewne miał na myśli rozciętą brew delikwenta, ale nie rozwinął tematu, tylko zwrócił się w stronę blondyna.
      — To jest ten wasz podejrzany? Czemu go skułeś? — spytał, dusząc się chrapliwym śmiechem. — Ścigaliście tego studenciaka we troje?
      — Tak i moglibyśmy przesłuchać go już tydzień temu, gdyby wcześniej... — odpowiedział szybko, poirytowany do reszty, ale komendant przerwał mu ruchem dłoni, spoglądając na „zlęknionego” chłopaka.
      — U nas możesz zgłosić ewentualną kradzież, ale z zaginięciem dokumentów to do urzędu — sapnął i ruszył w stronę drzwi — Pozwól za mną.

    Może praca policji w tym małym miasteczku przebiegałaby sprawniej, gdyby komendant główny przy każdej możliwej okazji nie powoływał się na swój autorytet i nie lekceważył potencjalnych zagrożeń. Oczywiście bajka, którą wcisnął mu Mikhail wystarczyła, aby mężczyzna uznał, że nawet jeśli dzieciak cokolwiek wiedział, to przecież nie ma na to żadnych dowodów. Być może w charakterze świadka otrzyma wezwanie na rozprawę, ale to już nie jego broszka. Młodzieniec nie przesiedział w areszcie nawet jednej nocy i jedynie z mandatem w ręku za utrudnianie pracy policji został odesłany do domu. Mogło mu się wydawać, że teraz odetchnie z ulgą i wróci do szarej codzienności, ale w takim mieście wieści szybko się rozchodzą. Często w zmodyfikowanej formie docierają do osób, które teoretycznie nie powinny wiedzieć niczego. Spokojne dotychczas wieczory stały się dla Mikhaila porą, w której rozsądnym byłoby jednak nie kręcić się po ulicach. Śmiechy grupy młodych mężczyzn za całonocnym sklepem można było usłyszeć z drugiego końca ulicy. Jak również nagły, głośny gwizd, przebijający chłodne powietrze.
      — E, konfidencik. Masz ogień? — zawołał chłopak w bejsbolówce z papierosem w dłoni, na co reszta towarzystwa ożywiła się i zarechotała ordynarnie. Zastąpił Mikhailowi drogę i splunął na ziemię, jakby tym gestem chciał wyrazić swoją nieukrywaną sympatię.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Pon 20 Maj 2019, 14:05

    Każdy normalny człowiek w sytuacji bruneta wolałby się na jakiś czas wycofać i unikać problemów. Bezpieczniej byłoby dmuchać na zimne i przeczekać, aż cała sprawa ucichnie, zanim zacznie znów szlajać się po nieciekawych częściach miasta. No ale to przecież był Mikhail, on nie widział problemu i nie miał zamiaru chować się jak jakiś szczur. Jeszcze jakby coś rzeczywiście zrobił, to może by się bardziej pilnował, ale wciąż czuł się nietykalny i najwyraźniej nieśmiertelny, skoro już po kilku dniach zamiast unikać wieczorem pewnych lokalizacji, on tam lgnął jak mucha do gówna.
    Zmierzył wzrokiem chłopaka, który najwidoczniej poczuwał się do roli lidera tej grupki. Nie miał najmniejszych szans na uniknięcie wpierdolu, więc w teorii powinien przynajmniej starać się załagodzić sytuację, spuścić głowę albo chociaż nie prowokować.
    - A ty masz jakiś problem, kurwiu? – odszczeknął mu natychmiast, szybko nadając tej rozmowie jeden, konkretny kierunek. Z jakiegoś powodu nadal nie uważał się za samobójcę, a chyba jednak powinien przemyśleć to, jak się ocenia.
    To nie była zbyt długa wymiana zdań. Praktycznie zaraz po słowach Miszy przeszli do czynów, które jeszcze dobitniej niż wyzwiska pokazały mu, że nie jest tu mile widziany. Nie tylko te dzieciaki były nastawione przeciwko niemu. Nawet jakaś baba wyjrzała z okna na trzecim piętrze, ale szybko się schowała. A mogła chociaż zadzwonić po karetkę, bo tym razem młody mógł mieć problemy z wylizaniem się, sądząc po nastawieniu jego nowych znajomych. Tu nawet nie chodziło o to, że przeważali go jakoś specjalnie siłą. Ot, jakieś przyćpane pewnie szczyle. Problemem była przewaga liczebna, więc już się nastawiał na to, że długo się będzie składał do kupy.
    - Taki kurwa jesteś odważny przy kolegach? Czekaj, aż znajdę cię gdzieś samego, pizdo. Zapierdolę cię jak psa i nawet własna matka cię nie pozna, jak z tobą skończę – rzucał się z mordą, skoro jeszcze był w stanie mówić. Tak długo jak jeszcze stał o własnych siłach potrafił się wygrażać i robić z siebie jeszcze większego świra, niż normalnie. W takich sytuacjach potrafił wyglądać, jakby był w amoku. Naprawdę nie lubił odpuszczać i wolał zgrywać twardziela tak długo, jak tylko się da. Zwłaszcza przy tak żałosnych dzieciakach, którzy mocni byli tylko w grupie. A Misza miał charyzmę i jak się wkurwił, to wyglądał na takiego, który rzeczywiście mimo swojej postury może być niebezpieczny.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Sro 22 Maj 2019, 14:15

    Migające reflektory aut zlewały się w jeden miarowy błysk, kiedy nieoznakowany radiowóz mijał kolejne budynki. Ciężka praca bolesnym echem odbijała się na stanie fizycznym i psychicznym Lazareva. Połączona ze zmęczeniem i spokojną muzyką płynącą z radia sprawiała, że policjant niebezpiecznie odpływał za kierownicą. Litry wypitej kawy i energetyków nie są w stanie w pełni zastąpić snu, o którym w ostatnim czasie Vasiliy mógł zapomnieć. Potarł przekrwione oczy dłonią i zjechał z głównej ulicy. Od mieszkania dzieliło go może kilka przecznic, kiedy kilkanaście metrów przed sobą dostrzegł osobliwą scenę, która ożywiła funkcjonariusza momentalnie. Pod niewielkim sklepikiem kilkoro mężczyzn najwyraźniej urządzało sobie libację alkoholową, a takiej okazji na uprzykrzenie innym życia Lazarev nie mógłby zaprzepaścić. Po ciężkim dniu pracy wlepienie kilku mandatów i obserwowanie strachu, malującego się na twarzach pechowych małolatów, byłoby niemałą przyjemnością. Zmarszczył brwi, kiedy grupa mężczyzn otoczyła jednego z chłopaków i wszystko wskazywało na to, że nie jest to wcale niewinna zabawa. Kiedy zatrzymał samochód kawałek od sklepu, po serii szarpnięć jeden z awanturników wymierzył silny cios w brzuch atakowanego. Lazarev upewnił się szybko, że ma przy sobie niezbędne wyposażenie i wysiadł z auta.
      — Jaki wyszczekany. Dawno nikt nie zatkał ci mordy chujem pedale? — Usłyszał bełkotliwe krzyki i śmiechy, gdy ofiara bójki próbowała osłonić się przed serią nadlatujących ciosów. — Trzymaj go.
      — Ej co to za... — warknął jeden z nich, a reszta za przykładem również spojrzała w kierunku zatrzaskującego drzwi mężczyzny.
      — To pies, zostaw go Jurij...
    Całe rozbawienie wyparowało z chłopaka w bejsbolówce, który najwidoczniej bliskie spotkanie z funkcjonariuszami zaliczył już nie raz, skoro nawet bez munduru był w stanie rozpoznać blondyna w świetle ulicznych lamp.
      — Zostaw go kurwa! — zawołał i chwytając jednego ze swoich koleżków za ramię, w panice zerwał się biegiem w stronę blokowiska. Wyglądało to naprawdę komicznie, bo przecież chwilę temu zgrywał takiego cwaniaka.
    Misza odepchnięty do tyłu uderzył plecami w zimny mur sklepu monopolowego i osunął się na chodnik, a Lazarev jedynie zaklął pod nosem i podbiegł w jego stronę. Nie miał zamiaru bawić się teraz ze smarkaczami w łapankę, bo być może brunet na ziemi potrzebował pomocy.
      — Żyjesz? — zapytał, kucając przy pokrzywdzonym i dopiero wtedy westchnął ciężko, rozpoznając w uczestniku bójki zatrzymanego kilka dni temu chłopaka. Po tym cyrku, który urządził na komendzie, wcale nie dziwiło, że władował się w kolejne kłopoty, ale teraz z krwią płynącą z rozciętej wargi i z podbitym okiem wyglądał tak żałośnie, że nawet Lazarev nie odczuwał satysfakcji.
      — Czemu mnie to nie dziwi... — mruknął chyba sam do siebie. — No dobra, wstawaj. Nic ci nie będzie.
    Łapiąc bruneta pod ramię, pociągnął go w górę. Był nieźle poobijany, ale z drobną pomocą wstał i samodzielnie utrzymywał się na nogach.
      — Ładnie ci przyjebał — stwierdził z nikłym uśmieszkiem na ustach. Złapał chłopaka za podbródek, oglądając uważnie skalę obrażeń. Bez wątpienia należała mu się lekcja pokory. — Mieszkasz z matką? No rusz się, podwiozę cię.
    Miał szczerą nadzieję na twierdzącą odpowiedź, bo jednak ktoś powinien teraz zająć się tą miernotą. Sięgnął do kieszeni spodni, wydobywając z niej klucze i przeszedł w stronę samochodu.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Sro 22 Maj 2019, 18:05

    Ciężko było mieć dobry humor, kiedy właśnie dostało się po pysku i to wcale nie w taki miły sposób. Już i tak miał mordę obitą, nie pogardziłby chwilą czasu na zagojenie poprzednich obrażeń, zanim znów znajdzie się na trajektorii lotu czyjejś pięści.
    - Spoko, jeszcze mi poprawią dzięki tobie – warknął z niezadowoleniem. Teraz wszyscy będą mieli pewność, że brata się z psami, skoro Lazarev postanowił zgrywać bohatera. Jego interwencja naprawdę niewiele dała. Może jakby dostał dziś odpowiedni wpierdol, to by mu odpuścili na jakiś czas, a tak to już nie miał co liczyć na taryfę ulgową.
    - Co, sumienie cię zżera, że chcesz mi robić za taksówkę? – prychnął kpiąco, chociaż ciężko mu było teraz zgrywać twardego, kiedy próbował się nie porzygać z bólu brzucha. Objął się lekko jedną ręką w pasie i splunął krwią, która lała mu się do ust z rozciętej wargi.
    Misza bardzo źle reagował na jakiekolwiek objawy troski od większości ludzi. Uznawał to za oznakę słabego charakteru, a dodatkowo odbierał to jako atak na swoją osobę. W końcu jeśli ktoś oferował mu pomoc to dość jasno dawało mu do zrozumienia, że jest uważany za słabego i nieporadnego. A bardzo nie chciał być za takiego uważany. Przecież sobie radził. Na swój sposób, ale sobie radził.
    - Chcesz się na mnie poskarżyć mojej mamie? Przykro mi bardzo, nie zastaniesz jej – poinformował, mimo wszystko idąc do jego auta. Czuł, że pieszo nie da rady dojść do domu, ale do samochodu dotarł mimo wszystko o własnych siłach. Ciężko mu to szło i widać po nim było, że uparcie próbuje ukryć to, że kuleje i że wcale nie czuje potrzeby zgięcia się w pół. Nie chciał dać mu satysfakcji i samemu sobie chciał udowodnić, że nie jest miękki. To w końcu nie było najgorsze pobicie, z jakim się zetknął osobiście. Bywało zdecydowanie gorzej. Teraz najbardziej doskwierało mu zwykłe wkurwienie i świadomość tego, że niedługo czekała go powtórka.
    Po cichu liczył jednak na to, że jego matka będzie w domu. Nie wiedział, czy miała dziś całą nockę w pracy, ale jak wychodził to jej nie było. To była jedyna osoba, która miała prawo się o niego martwić i której nie uważał przez takie zachowanie za gorszą. Mieli teraz tylko siebie, więc nawet Mikhail zachowywał się niekiedy jak nie on i martwił się o kobietę, chociaż częściej przysparzał jej tylko problemów. Miał pełną świadomość tego, że jest chujowym synem, ale starał się jednak niszczyć życie tylko sobie.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Sro 29 Maj 2019, 15:05

      — Taki nasz los — Odparł, otwierając przed nim drzwi na przednie siedzenie auta. Fakt, że chłopak dostał małą nauczkę za pyskowanie funkcjonariuszom, niejako poprawił mu humor. — Na służbie społeczeństwu, pomagamy tylko wtedy, gdy nie trzeba i jeszcze nam za to płacą.
    Kiedy Misza wgramolił się do środka, zamknął za nim drzwi i okrążając samochód, usiadł za kierownicą. Wcale nie uważał swojej interwencji za błąd. Gdyby nie on Mikhail zapewne leżałby połamany na chodniku. Spojrzał jeszcze raz na obitego pasażera i przeanalizował krótko, czy nie przydałoby się po drodze zatrzymać w aptece. W końcu nie miał pojęcia, czy jego matka posiada apteczkę.
      — Sumienie? — Uśmiechnął się, zerkając na drogę. — Musiałem się go pozbyć kilka lat temu.
    Wyjechał z powrotem na długą ulicę, na której w tych godzinach nie sposób spotkać nikogo i niczego, poza podejrzanymi grupkami czającymi się gdzieś za rogiem. Dziurawy asfalt co kilkanaście minut przecinał jakiś zagubiony samochód, ale równie dobrze mogliby teraz spacerować środkiem jezdni, jak chodnikiem. Ze względu na to nocne wycieczki po słabo oświetlonej dzielnicy po prostu nie były dobrym pomysłem.
      — To niedobrze — skwitował obojętnym tonem, bo chociaż zostawienie go samego w mieszkaniu mogłoby skończyć się różnie, to przecież Lazarev był funkcjonariuszem, a nie niańką. Swoje służbowe obowiązki wypełnił, rozganiając dzieciarnię, a to, że robił dodatkowo za taksówkę, było wyłącznym przejawem jego dobrej woli. Milczał przez całą drogę, bo też nie czuł potrzeby nawiązywania z niereformowalnym brunetem żadnej rozmowy. Nieoznakowany radiowóz zajechał pod obskurny blok, a Vas zgasił silnik i otaksował wzrokiem pomazane sprejami mury. Spojrzał na drzwi do klatki schodowej, które pomimo wbudowanego domofonu stały wyraźnie uchylone i wyglądały tak, jakby konserwatora ostatni raz widziały kilkanaście lat temu.
      — Kurwa, co za melina... — burknął pod nosem, przesuwając dłonią po kierownicy służbowego samochodu jakby w podzięce, że jego życie wyglądało zupełnie inaczej i bynajmniej nie czuł się z tego powodu lepszy. Starał się wyrzucić z głowy myśl o dzieciakach, które zmuszone były wychowywać się na tym blokowisku. Poziom bezpieczeństwa w przeżartym pracą umyśle policjanta wydawał się wręcz dramatycznie niski. Smutną prawdą był fakt, że większość rodzin z dzielnicy żyła od wypłaty do wypłaty. Vasiliy nawet nie spodziewał się ujrzeć niczego lepszego.
      — Skoro nie ma jej w domu, to gdzie jest? — zapytał, wodząc wzrokiem po podwórzu, na którym po czasie dostrzegł też kilku młodych ludzi urzędujących na połamanej ławce. Gdyby temu obitemu psychopacie przez noc stało się coś poważniejszego, to odpowiedzialność za zostawienie go samego po części leżałaby na Lazarevie.
      — Pewnie ma nockę — Usłyszał zdawkową odpowiedź, a gdy chłopak wyciągnął rękę w stronę klamki, mężczyzna niespodziewanie ponownie odpalił silnik.
      — Nie zostaniesz tu sam. Trzeba to opatrzyć — odparł szybko, zanim zacząłby zastanawiać się nad tym, co robi. Młodego nie pytał go nawet o zdanie. Być może obudziła się w nim zdechła litość, ale raczej w stosunku do biednej kobiety, która musiała męczyć się z wkurwiającym małolatem codziennie. — Zadzwoń do matki, żeby się nie martwiła.
    Nawet jeśli chłopak był pełnoletni, to dla Lazareva zachowywał się jak totalny dzieciak i dlatego tak też go traktował.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Sro 29 Maj 2019, 19:32

    Obrócił się trochę zbyt gwałtowanie w stronę mężczyzny, szczerze zaskoczony jego zachowaniem. Zmarszczył brwi, chwilę mu się po prostu przyglądając, bo nie docierało do niego do końca to, co się właśnie działo. Mikhail nie miał nic przeciwko temu, jakby facet zechciał sobie wejść z nim do mieszkania i dopilnować, czy potrafi sobie przemyć czymś rozwaloną wargę. Trochę by to go może zirytowało, bo akurat opatrywanie się po takich akcjach było dla niego czymś dość powszednim. Lazarev jednak odpalił auto i zaczął wykręcać, co nijak się miało do tego, o czym myślał Misza.
    - Czy to się kwalifikuje już jako porwanie? – spytał, unosząc tą mniej pokiereszowaną brew. Właśnie wbrew swojej woli był gdzieś wywożony, co jednak trochę poprawiło mu humor. W końcu działo się coś ciekawego. Już podczas tej przejażdżki pod blok zdążył nieco ochłonąć w ciszy, a ta niezapowiedziana wycieczka w sumie brzmiała całkiem ciekawie.
    - Tylko nawet nie myśl o zawiezieniu mnie do szpitala. Nie mam na to gówno czasu – uznał, o dziwo bardzo grzecznie sięgając po telefon. Stary, dość mocno pokiereszowany, ale działał. Jeszcze nie wiedział na jak długo, ale jak na razie mógł się cieszyć możliwością napisania wiadomości do matki. Nawet nie pomyślał o zadzwonieniu do niej. Jeśli była w pracy, to i tak by pewnie nie odebrała. Jeśli była w domu i spała, to tym bardziej nie będzie miała zamiaru gadać. Lepiej więc było napisać.
    Schował telefon i wyjrzał za okno, obserwując gdzie się kierują. Wolał nie rozpoznać drogi do szpitala, bo się tylko wkurwi, a że jeszcze nigdy nie skakał z jadącego samochodu, to oporów przed spróbowaniem nie miał.
    - Napisałem do niej. Nie wiem co tam planujesz, ale jutro mam kolosa, więc nie odpierdol czegoś – rzucił, opierając głowę o wygodny zagłówek. Adrenalina opadła i teraz naprawdę intensywnie odczuwał ból oraz zmęczenie. Najchętniej by się tu kimnął, ale wolał jednak utrzymać jakieś resztki świadomości. I chyba tylko dzięki tym resztkom zauważył kątem oka zaskoczenie na twarzy policjanta. Prychnął z lekkim rozbawieniem, bo w sumie go nawet rozumiał. Nie wyglądał na grzecznego studenta. W ogóle nie wyglądał na studenta. Łatwo było go określić jako jednego z tych gówniarzy, którzy mają w dupie swoją przyszłość, chcą jak najszybciej skończyć edukację i najlepiej żyć z hajsu rodziców. Ewentualnie zarabiając w najszybszy i najłatwiejszy sposób. Misza natomiast był na tyle ogarnięty, że nie tylko dostał się na te studia, ale też się na nich trochę starał. Tylko trochę, bez szaleństw, ale jednak. Odwalał swoje i ładował się w kłopoty, ale trochę oleju w głowie miał. Wiedział, że musi się przemęczyć tych kilka lat, żeby potem nie musieć zapierdalać jako jakiś robol za marne grosze.
    Patrzył spokojnie jak za oknem zmienia się okolica. Po obskurnych, brudnych blokach nie było już nawet śladu. Przystrzyżone trawniczki i zadbane budynki wywoływały w nim swoistą pogardę. Może i sam wolałby nie mieć wiecznego grzyba w mieszkaniu, ale jakoś nie umiał brać na poważnie ludzi z takich dobrych dzielnic. Może sam myślał w tym momencie stereotypowo, ale był przekonany, że większość ludzi wychowanych w takich okolicach zupełnie nie ma charakteru.
    Besatt
    Besatt
    Minor Daemon

    Punkty : 1335
    Liczba postów : 303
    Skąd : Z policji
    Wiek : 25

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Besatt Pią 07 Cze 2019, 21:52

      — Mhm, możesz dołączyć to porwanie do zarzutów o kradzież portfela i pomocy wbrew woli — odparł. — Nie zachowuj się jak dzieciak. Lekarz musi to zobaczyć.
    Oczywiście w pierwszej chwili planował wizytę na SORze, ale szybko z tego zrezygnował, kiedy brunet faktycznie zaczął wygrażać mu wyskoczeniem z auta. Na wszelki wypadek Vas zablokował drzwi. Faktycznie mogliby tam podjechać, ale mało prawdopodobne, że przyjęliby młodego w stanie niezagrażającym życiu... no, chyba że zrealizowałby swój plan lotu z auta twarzą na asfalt. Ostatnim razem szpital był pełny do tego stopnia, że młodego zszywali w pokoju socjalnym. Lazarev naprawdę kochał swój kraj, dlatego z krótkim „kurwa” rzuconym przed siebie, zboczył z drogi do szpitala. Mógł, zamiast tego zgarnąć z ulicy jakiegoś rannego psa, a teraz... Nie wiadomo, czy Mikhail do rana nie dostanie gorączki albo jakiegoś krwotoku wewnętrznego, dlatego nie mógł zostawić go samemu sobie na całą noc. W tym momencie Vas zdecydował nigdy więcej nie zbierać poturbowanych idiotów z ulicy. Akurat dziś musiała obudzić się w nim jebana matka Teresa.
      — Dlatego zwiedzasz monopolowe, zamiast siedzieć w domu i się uczyć? — westchnął zirytowany. — Mieszkam dosłownie chwilę stąd. I chyba nawet znajdę coś na te siniaki.
    Sam miał masę obowiązków, a ten chłopak był istną karą od losu. Zatrzymali się na strzeżonym parkingu przed blokiem nowoczesnych mieszkań zupełnie różnych od tych, które widzieli kilka minut temu.
    Selyem
    Selyem
    Tempter

    Punkty : 488
    Liczba postów : 104
    Wiek : 26

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Selyem Sob 08 Cze 2019, 22:26

    Może by mu się nawet wytłumaczył i opowiedział historię swojego wyjścia do monopolowego, mimo że nie była to zbyt fascynująca opowieść. Może by to zrobił, jakby był w dobrym humorze, ale nie był. Zebrał wpierdol i jeszcze teraz Vas go wyprowadzał z równowagi takim pieprzeniem bez sensu.
    - Nie interesuj się kurwa. I możesz sobie wsadzić to coś na siniaki. Potrzebuję tylko jakiegoś alkoholu, żeby mi się jakieś gówno na ryju nie wykluło – odwarknął mu, wyjątkowo wulgarnie nawet jak na niego. Po prostu tak reagował na przejawy jakiejś tam troski. Lazarev w tym momencie bardzo dużo stracił w jego oczach i mógł śmiało uznać, że nim gardzi za takie zachowanie. W tym momencie naprawdę chciał tylko przemyć czymś rozciętą wargę i się kimnąć, żeby jutro rano wstać przynajmniej w połowie zdatny do funkcjonowania.
    Kiedy tylko auto się zatrzymało i drzwi zostały odblokowane Misza poczynił bardzo średnie próby wydostania się z samochodu tak, jakby nic mu nie było. Prawda jednak była widoczna na pierwszy rzut oka. Wyglądał i czuł się jak gówno. Skrzywił się do samego siebie, obejmując się jedną ręką w pasie, drugą trochę zbyt mocno zamykając drzwi auta.
    - No, prowadź do budy, piesku. – Spojrzał na niego wyczekująco, posyłając mu uśmiech przepełniony kpiną. Mówił jednak jedno, a robił drugie, bo mimo nieprzyjemnych odzywek i rzeczywistej pogardy dla ludzi żyjących na takich osiedlach był gotów za nim iść. Miał świadomość tego, że policjant teraz go raczej tu nie zostawi. Był na to za miękki. A nawet jeśli teraz każe mu spierdalać, to trudno. Wolnym spacerkiem może dotrze do siebie przed rankiem. I tak jak się spodziewał, Vas nie miał na tyle jaj, żeby w tym momencie kazać mu spieprzać w takim stanie. Nie zaskarbił sobie tym szacunku Mikhaila, ale młody i tak miał zamiar skorzystać z okazji i zobaczyć, co dalej się wydarzy. Szedł za nim, wciąż dbając o pozory, chociaż miał ochotę się zwinąć w jakimś kącie i zostać tak na kilka godzin. Gryzł się w język, żeby nie rzucić jakimś komentarzem o okolicy, a przynajmniej nie przed wejściem do jego mieszkania. Skoro już przeszedł taki kawał z bolącym od uderzenia żołądkiem i obitymi plecami, to jakoś przemilczy styl życia swojego „wybawcy”.

    Sponsored content

    Zrób mi jakąś krzywdę Empty Re: Zrób mi jakąś krzywdę

    Pisanie by Sponsored content


      Obecny czas to Pią 29 Mar 2024, 02:56