Lekcja życia, część 1

  — Wiesz co studiuję, ale nie znasz mojego imienia? — Chłopak uśmiechnął się pobłażliwie, a potem uniósł rękę, może odrobinę zbyt gwałtownie, i pod kątem zderzył ją z wyciągniętą dłonią chłopca, na końcu zaciskając na niej dość mocno palce. Z pewnością trudno było Alexowi powstrzymać grymas bólu. — Nathan.
Cofnął rękę i kiwnął krótko głową.
  — Zawijam. Do następnego.
Ruszył dalej, nie czekając na odpowiedź, i wkrótce zniknął za rogiem. Zmierzał pewnie do gabinetów profesorskich, być może na jakieś zaliczenie.
Lucy wypuściła głośno od dłuższej chwili wstrzymywane powietrze.
  — Co ty sobie myślałeś? — wydusiła, trzymając się za pierś. — Czemu nie powiedziałeś, że właśnie gdzieś szliśmy, widziałeś, jak na mnie spojrzał? Zemści się!

– Nathan – powtórzył i spojrzał na swoją dłoń. To nie był przyjemny uścisk.
Jeszcze przez chwilę patrzył na plecy oddalającego się chłopaka, aż w końcu odwrócił się do swojej koleżanki i spojrzał na nią z politowaniem.
– A po co ty mówiłaś, że nam się spieszy? – Prychnął. – Daj spokój, chciał tylko się przywitać. I naprawdę nie musisz tak reagować. Przecież cię nie zabije. – Uśmiechnął się kpiąco. – Chyba.
Naprawdę nie rozumiał zachowania Lucy. Może krążyły różne opowieści o tym chłopaku i może on faktycznie potrafił być przerażający, ale dla niego jak na razie był tylko miły. Nie miał powodów, by panikować.

  — Jesteś nieprzyjemny, Alex — oznajmiła dziewczyna, krzyżując ramiona na piersi, ale w końcu westchnęła i pokręciła głową. — Okej, przepraszam. Po prostu się go boję. Mam powody. Chcesz, to się z nim trzymaj, ale weź pod uwagę, że gość obraca się w podejrzanym towarzystwie, a znajomość z nim może ci przynieść tylko kłopoty. Każdy ci to powie.

Alex zobaczył Nathana jeszcze tego samego dnia na parkingu przed budynkiem uniwersytetu, gdy wracał do domu. Chłopak siedział na murku i rozmawiał z kimś przez telefon, wyraźnie zdenerwowany. Żywo gestykulował i mówił podniesionym głosem coś o jakimś skurwielu, który pożałuje.
Był cały nabuzowany, agresja wręcz od niego biła. Dłonie cały czas zaciskał w pięści.
Lucy, która kroczyła u boku Alexa, wzięła go pod ramię i pociągnęła lekko w bok, sugerując, by nie przecinali parkingu, nie wchodząc chłopakowi w drogę.
Ten tymczasem rozłączył się, zeskoczył z murku i wściekle kopnął oponę mijanego samochodu, kierując się, tak jak oni, w stronę bramy.

Alex wcale nie chciał trzymać się z Nathanem. Nie chodziło mu o żadne kumplowanie. On nie nawiązywał takich relacji. Ale niektórzy ludzie byli po prostu interesujący, a on lubił ich obserwować – tak samo było w chłopakiem, który dla Lucy był wcieleniem diabła.
Delikatnie wyswobodził się z uścisku dziewczyny, nie chcąc, by ta go trzymała. Nie lubił bliższego kontaktu. Ruszył jednak za nią, też niekoniecznie chcąc przecinać drogę tak wściekłemu Nathanowi. Mimo to, jakoś nie potrafił się nie odwrócić i na niego nie spojrzeć. Był ciekawy, co tak rozwścieczyło chłopaka...

Ich spojrzenia się spotkały, ale Nathan nie podszedł. Wydawało się jednak, że dokładnie tak jak oni zmierza w stronę akademika.
Utwierdzili się w tym przekonaniu, kiedy ich wyprzedził i pierwszy znalazł się przy drzwiach. Kobieta w portierni nawet na niego nie spojrzała; wszedł dalej i szybko okazało się, że jego celem jest korytarz, w którym znajdował się również pokój Alexa.
  — Uważaj na siebie — mruknęła Lucy, która musiała odbić do żeńskiej części.
Kiedy Alex wszedł na korytarz, zobaczył Nathana przy drzwiach jednego z pokoi na końcu. Chłopak załomotał w nie i zanim jeszcze Alex dotarł do swojego pokoju, zostały mu otwarte. Ze środka wyjrzał jakiś młody student, i mimo stanu, w jakim był Nathan, rzucił mu się na szyję, mocno się przytulając.
Nie został odepchnięty ani uderzony. Nathan po prostu złapał go pod uda, podniósł i wniósł do pokoju, nogą zatrzaskując z hukiem drzwi.
Alex został w korytarzu sam.

Alex zamrugał, trochę zaskoczony tym, czego był świadkiem. Najwyraźniej nie tylko dziewczyny pociągała wizja niebezpieczeństwa... Zaraz jednak pokręcił głową, bo to nie była jego sprawa. Ta część życia Nathana kompletnie go nie interesowało.
Wszedł do pokoju, od razu krzywiąc się na widok swojego współlokatora. Tęsknił za swoim własnym pokojem, w którym mógł się czuć komfortowo. Teraz stracił swój azyl i wciąż nie znalazł czegoś, co mogłoby go zastąpić.
– Znasz Nathana Vedley-Lyttona? – zapytał nagle, podchodząc do swojego biurka. Wydawało mu się, że Brandon, który był typowym mięśniakiem, mógł mieć z Nathanem jakieś kontakty. W szczególności, że towarzystwo jego obrońcy było bardzo podobne z wyglądu do Brandona.

Brandon oderwał się od konsoli i popatrzył na Alexa, unosząc brwi.
Nie przepadali za sobą, czy może raczej po prostu byli z dwóch różnych światów i nie mogli znaleźć wspólnego języka. Mimo wszystko nie panowała między nimi wrogość, choć pewnie każdy z nich chętnie zmieniłby współlokatora.
  — Trochę kojarzę, a bo co? — zapytał, zdziwiony, że Alex w ogóle się do niego odezwał. — To syn rektora jest.

– Czyli nie znasz go jakoś bliżej? – dopytał jeszcze, nie kryjąc zawodu w swoim głosie. – No nic, trudno.
Zabrał się za swoje zadania, już więcej nie odzywając się do Brandona. Nie potrafił się jednak skupić – ta cholerna konsola i jego współlokator, który ciągle wydawał z siebie jakieś dziwne odgłosy, gdy udało mu się pokonać kolejnego przeciwnika, go wykańczała. Alex w pewnym momencie rzucił wściekle ołówek na biurko i spojrzał morderczym wzrokiem na Brandona. Jak miał się uczyć w takich warunkach?
Spakował swoje rzeczy do torby, zarzucił ją na ramię i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Był tak zirytowany zachowaniem swojego współlokatora, że wpadł przez nieuwagę na innego studenta.
– Uważaj, jak chodzisz – burknął, omal się nie wywracając przez to nagłe zderzenie. I dopiero, gdy uniósł głowę, dostrzegł znajomą twarz Nathana. – Ach, to ty.

To nie było przyjemne zderzenie, ponieważ Nathan odruchowo wysunął przegub przed siebie i dość mocno uderzył młodzieńca łokciem w skroń. Alexowi pociemniało przed oczami i stracił grunt pod nogami.
  — Co ty wyprawiasz? — rzucił chłopak, gdy tylko rozpoznał Alexa, i pochylił się, żeby złapać go za rękę i pomóc mu wstać. — Uważaj sobie — skarcił go, ale nie był już tak wściekły jak wtedy, gdy tutaj szedł, a w jego głosie nie było słychać agresji, która pobrzmiewała w nim podczas rozmowy przez telefon.
Puścił dłoń Alexa z pewnym opóźnieniem i przyjrzał mu się uważnie; wiedział, że walnął go trochę za mocno, ale chłopak sam był sobie winien, wpadając na niego znienacka jak napastnik.
  — Okej? — upewnił się krótko, nim ruszyli powoli w stronę skrzyżowania korytarzy.

Alex skrzywił się, nie spodziewając się, że zostanie uderzony w głowę. Potarł bolące miejsce i spojrzał na chłopaka z pretensją.
– Też mógłbyś uważać – mruknął, wstając dzięki jego pomocy. – W porządku.
Razem ruszyli w stronę skrzyżowania korytarzy, ale coś ich zatrzymało, a raczej zatrzymało Nathana, bo Alex przystanął jakoś odruchowo.
– Nathan!
Z pokoju na końcu korytarza wychylił się chłopak, z którym brunet widział wcześniej swojego obrońcę. Uśmiechnął się z rozbawieniem na jego widok i pokręcił głową.
– Chyba zapomniałeś czegoś od swojego chłopaka.
On sam nigdy nie był w żadnym związku. Ani w żadnej zbliżonej do związku relacji. Nie wyobrażał sobie siebie w czymś takim. Za bardzo nie radził sobie z ludźmi.

Nathan łypnął na Alexa, jakby ten powiedział coś wyjątkowo głupiego (może nawet trochę zirytowany), a potem przeniósł spojrzenie na Denisa, który właśnie do nich podbiegł w za dużej koszulce i przetartych spodniach.
Chłopak zatrzymał się przed nimi i popatrzył podejrzliwie na Alexa, nim wrócił spojrzeniem do Nathana.
  — Zostawiłeś fajki.
  — Dzięki.
  — To do zobaczenia, pa.
  — Nara.
Zarumieniony blondyn uśmiechnął się z nutką nieśmiałości i uciekł z powrotem do pokoju.
Nathan schował papierosy do kieszeni bluzy i ruszył przed siebie, kierując kroki do wyjścia.
Już przed akademikiem wsunął papierosa do ust. Jeszcze przed godziną pogoda była znośna, ale teraz po prostu lało.
  — Ja pierdolę — warknął Nathan, bardziej do siebie niż do towarzysza, o którym zdaje się, że zapomniał. Może wyszedł z założenia, że nie idą w tę samą stronę.

Alex pokiwał głową, niemo zgadzając się ze swoim towarzyszem. Nie spodziewał się, że tak się rozpada. Nic na to nie wskazywało, kiedy wracał z uczelni.
Spojrzał na zegarek i zaklął, przypominając tym samym o swojej obecności Nathanowi. Obaj wciąż stali pod zadaszeniem, niechętni, by wyjść na ten deszcz. A jednak Alex musiał iść do biblioteki, aby w ciszy zrobić zadania. Później miał drugą zmianę w pizzerii i wiedział, że znów będzie musiał siedzieć do późna. Na samą myśl o samotnym powrocie, w jego głowie pojawiały się nieprzyjemne wspomnienia z ostatniego razu.
– Gdybym wiedział, że tak leje, to wyrzuciłbym swojego współlokatora, wraz z jego głupią konsolą, przez okno...

Nathan spojrzał na niego tak, jakby to Alex był winien tak nieprzyjemniej pogodzie, ale po jakimś czasie przebywania z tym człowiekiem można było dojść do wniosku, że po prostu ma nieprzyjemną mimikę, ale nie zawsze przekłada się to na wrogie zamiary.
Vedley-Lytton popatrzył na niego i machnął głową w stronę dziedzińca.
Pomyśleli chyba o tym samym; Nathan uśmiechnął się kącikiem warg i wybiegli wprost na ulewę (chłopak wyrzucił po drodze przemokniętego papierosa).
Zatrzymali się dopiero przy wiacie przed wejściem do rektoratu, przemoczeni do suchej nitki, trochę zasapani i w jakiś dziwny sposób odrobinę sobie bliżsi.
  — Ty gdzie idziesz — rzucił ociekający wodą Nathan, kładąc dłoń na masywnej klamce.

– Do biblioteki – wydusił, trochę bardziej zasapany niż Nathan. Widać po nim było słabą kondycję. – Ale w takim stanie chyba mnie do niej nie wpuszczą. – Spojrzał na swoje całkowicie przemoczone ubranie. To nie miało sensu. Nawet pogoda mu nie sprzyjała. Mimo to, nie potrafił powstrzymać absurdalnego uśmiechu, który cisnął mu się na usta, gdy patrzył na swojego towarzysza. Przecież to nie było tak, że uśmiech wywoływał u niego widok Nathana, bo ten roztaczał wokół siebie ponurą aurę, ale jednak... Było w nim coś szczególnego.

Nathan zaśmiał się, mierząc go z góry na dół.
  — Raczej nie — przyznał, wbrew wszystkiemu trochę rozpogodzony. Uśmiech Alexa był dość zaraźliwy. — Musisz sobie znaleźć inne rozrywki. Na razie.
Zostawił go ociekającego deszczówką przed rektoratem i był to ostatni raz tego dnia, gdy się widzieli.

Na uczelni widywali się rzadko. Studiowali w innych budynkach i tylko czasem zdarzyło się, że jeden lub drugi miał przeniesione zajęcia lub jakiś wykład międzywydziałowy.
Właśnie na takim wykładzie spotkali się po raz kolejny. Alex siedział z Lucy w jednym ze środkowych rzędów, a Vedley-Lytton przyszedł spóźniony. Wykładowca popatrzył na niego bardzo krótko i nic nie powiedział, pozwalając, by dołączył do słuchaczy.
Lucy zrobiła przestraszoną minę i pośpiesznie nachyliła się do Alexa. Sala była przepełniona i tylko pojedyncze miejsca były wolne; w tym jedno obok młodzieńca.
  — Połóż tu torbę — syknęła, gdy Nathan dość ostentacyjnie witał się zderzeniem rąk z kolegami w mijanych rzędach. — Szybko!

Alex spojrzał na koleżankę, jakby tej wyrosła druga głowa.
– Serio, Lucy? – zapytał szeptem, unosząc brew. – Możesz powiedzieć, o co tak naprawdę chodzi? Czy mam uwierzyć, że naprawdę boisz się go tylko dlatego, że podobno kogoś zamordował?
Torby na krześle nie położył i zanim dziewczyna zdążyła jakoś mu odpowiedzieć, Nathan zatrzymał się właśnie przy nich. Bez żadnego pytania zajął wolne miejsce i Alex poczuł się trochę rozdarty. Jak powinien się zachować? Przywitać się? Zignorować go? Zaraz jednak jego dylemat sam się rozwiązał, kiedy dostrzegł, że chłopak nie ma kaptura, a rękawy jego bluzy są podciągnięte...
Nathan miał tatuaże. Alex wcześniej ich nie widział, ale teraz dostrzegł nawet ten, który ciągnął się aż do skroni.
– Mogę zobaczyć? – zapytał głupio i wskazał palcem na jego rękę. Tatuaże od zawsze mu się podobały. Sam chciał sobie jakiś zrobić, ale nigdy nie potrafił znaleźć wzoru, który uznałby za doskonały. Poza tym jego rodzice chyba by ześwirowali, gdyby się o tym dowiedzieli. I tak miał już z nimi za dużo problemów.

Lucy zacisnęła wargi i odwróciła wzrok, gdy Nathan opadł na fotel obok nich. Śmierdział papierosami. Rozłożył blat i położył na nim umięśnione przeguby, chyba nie czując zbyt wielkiego entuzjazmu na myśl o słuchaniu o losach Bizancjum.
Jego uwagę ściągnął na siebie Alex.
  — Co? — wychrypiał i powiódł za palcem wskazującym na jego rękę. Ach, tatuaże. Dla niego były czymś tak codziennym i nieodzownym, że zdążył już zapomnieć, że ktoś może widzieć w nich coś niezwykłego.
Wzruszył ramionami i rozpiął bluzę, a potem ją zdjął, zostając w samym czarnym t-shircie z krwawym logiem jakiejś kapeli. Jego ręce były wytatuowane aż po dłonie: na jednej z nich młodzieniec dopatrzył się wielkiej, czarnej jaszczurki, która pięła się po umięśnionym ciele, zostawiając na nim pręgi i rozcięcia, niknąc wreszcie pod rękawem; a na drugiej inny drapieżca, wyszczerzona we wściekłym grymasie, gotująca się do ataku puma wśród niezwykle dopracowanych, najeżonych cierniami gałęzi.
Te dwa główne motywy przeplatały się z innymi, które były tam wcześniej lub pojawiły się później, a na skroni znajdował się wzór plemienny, który przypominał ślady po szponach.
Można było się spodziewać, że kark i plecy Nathana też były wytatuowane, skoro szukał już miejsca na nowe tatuaże nawet na palcach.
  — Co, też sobie zrobisz? — zapytał z powątpiewaniem i pewną kpiną w głosie, zwijając bluzę, by przewiesić ją przez oparcie.

– Pewnie nie – przyznał szczerze, sunąc wzrokiem po wzorach na ciele chłopaka. Głupio mu się zrobiło, gdy pomyślał, że chciałby zobaczyć więcej, bo był przekonany, że pod koszulką kryło się znacznie więcej. – Ale chciałbym. Tylko niekoniecznie w tak... ostrym stylu.
Wrócił spojrzeniem do swojego zeszytu, w którym rozwiązywał jakieś równanie. Jemu też nie podobało się, że musiał być na tym wykładzie. Temat nie miał nic wspólnego z jego kierunkiem, a poza tym w ogóle go nie interesował. Ale wykład był obowiązkowy. I tego Alex kompletnie nie potrafił zrozumieć.

  — Aha — mruknął Nathan bez większego, zdaje się, zainteresowania, i rzucił na swój blat zeszyt. Wyglądało to, jakby miał zamiar zacząć notować, ale nie długopis był tym, co wyciągnął, tylko znany już chłopakowi nóż.
Nathan wbił go z rozmachem w okładkę zeszytu i przeciągnął, zostawiając w nim głęboką bruzdę.
Lucy uniosła dłonie do uszu i skuliła się w swoim siedzeniu, wyraźnie sparaliżowana ze strachu. Musiała uważać Nathana za psychopatę, który tylko czeka, żeby ten nóż zatopić w czyimś ciele.
Nathan zamaszystymi, choć leniwymi ruchami ciął okładkę; usuwał wierzchnią jej warstwę, wrzynając się na określoną głębokość, i szybko okazało się, że nie są to cięcia przypadkowe. Układały się w trójkątny wzór, swoistą skaryfikację.
Nawet jeżeli tnąc, Nathan miał minę, jakby robił to swojemu wrogowi.

Alex wzruszył ramionami, też nie próbując ponownie nawiązywać kontakt z tym chłopakiem. Wystarczyło mu samo obserwowanie. Nie musieli ze sobą rozmawiać.
A było co obserwować! Nie tylko jego zaskoczyło to, co robił Nathan z zeszytem. Sam dźwięk był, musiał to przyznać, niezwykle irytujący i mało subtelny w kontekście tego, gdzie właśnie się znajdowali, ale poza tym sama czynność i mina chłopaka... Patrząc w tym momencie na niego, Alex byłby w stanie uwierzyć, że patrzy właśnie na mordercę.
A jednak się nie bał. Nie próbował kryć się z tym, że po prostu się gapi. Nie tylko na rysunki na przedramionach, które go fascynowały, ale też na twarz i kolczyki, na nóż... On też bywał mało subtelny. W ogóle nie przypominał Lucy, która zachowywała się jak zaszczute zwierzątko.

Nathan zmarszczył w końcu brwi i odwzajemnił intensywne spojrzenie, nadal z nożem w ręku. Alex patrzył się wręcz nachalnie, co prędzej czy później musiało zostać zauważone i uznane za pewien rodzaj niestosowności.
  — Co się tak gapisz, zakochałeś się? — zapytał młodzieńca wprost, okręcając nóż w palcach.
Lucy wydawała się dużo bardziej przerażona niż Alex. Teraz odsunęła się na sam kraniec krzesła i chyba żałowała, że nie siedzi z brzegu, bo w obecnym położeniu aby wydostać się z rzędu, musiałaby przecisnąć się tuż obok obiektu jej obaw.

Alex zaśmiał się, jakby Nathan faktycznie powiedział coś niezwykle zabawnego. Aż kilka osób obejrzało się na nich, ale prowadzący wykład nawet na nich nie zerknął. Chyba ignorował syna rektora i jego otoczenie tak jak każdy na tej uczelni.
– Oczywiście, że nie – wydusił, wciąż rozbawiony. Sugerowanie, że mógłby się zakochać, wydało mu się absurdalne. – Przeszkadza ci mój wzrok? – Zapytał, szybko przechodząc do poważnego tonu. – Jeśli tak, to przestanę. Po prostu jestem ciekawy i tyle. – Wzruszył ramionami. Często nie potrafił znaleźć granicy między tym, co stosowne, a co nie. Teraz chyba też przesadził.
On, w porównaniu do Lucy, nie poświęcił nożowi większej uwagi. Jakoś wątpił w to, by w tym momencie było to w rękach Nathana niebezpieczne narzędzie.

  — Trochę mnie wkurwia — odpowiedział, patrząc Alexowi prosto w oczy.
Wściekłym psom nie powinno się w nie patrzeć; tak zawsze przestrzega się dzieci, ale ta zasada miewa czasem zastosowanie również w stosunku do ludzi. Kontakt wzrokowy jest przejawem dominacji i Nathan zdawał się bardzo tę dominację lubić, skoro nie odwracał wzroku jako pierwszy, aż otarło się to o niezręczność.
Dopiero, gdy Alex znalazł sobie inny obiekt obserwacji, wrócił do cięcia okładki, od czasu do czasu podnosząc wzrok na prowadzącego, jakby upewniał się, że mężczyzna jeszcze nigdzie sobie nie poszedł.
Mniej więcej kwadrans później Nathan się znudził, złożył nóż i rozpostarł się na krześle, przykładając dłoń, której łokieć wsparł na oparciu, do ust.
  — Na co chodzisz na wuef? — zapytał Alexa.

Skoro Nathan czuł się zirytowany przez wzrok Alexa, ten przestał się gapić. Tak po prostu odpuścił i nawet już na niego nie zerkał. Próbował zagadać do swojej koleżanki, ale ta wydawał się obrażona. Najwyraźniej nie podobało jej się, że Monroe tak lekko podchodzi do kontaktu z rzekomym mordercą. Alex skupił się więc na swoim zadaniu domowym i tak go to pochłonęło, że nie zrozumiał, o co Nathan go pytał.
– Hę? – Spojrzał trochę zaskoczony na chłopaka, nie spodziewając się, że ten jeszcze się do niego odezwie. Wydawało mu się, że go wkurza. – Na siatkówkę. – Skrzywił się, bo wcale nie chciał chodzić na te zajęcia. Nie miał jednak większego wyboru. Chciał chodzić na szachy, ale do tego musiałby mieć zwolnienie, którego nie udało mu się załatwić. Wiedział, że wuef to będzie prawdziwy koszmar. – Dlaczego o to pytasz?

  — Przeszkadza ci coś? — odpowiedział pytaniem na pytanie, unosząc brew. — Masz jakiś problem z moimi pytaniami?
Znów nie wydawał się najprzychylniej nastawiony. Zdaje się, że łatwo było go wytrącić z równowagi lub chociaż zirytować, zwłaszcza, kiedy zadawało się zbyt dużo zbędnych pytań.
Wyciągnął z ciętego przed chwilą zeszytu kartkę z listą zajęć sportowych i przebiegł po niej leniwie wzrokiem.
Na pierwszym roku zawalił wuef, ponieważ nie zagwarantowano mu zajęć, na które chciał uczęszczać. Nie miał zamiaru chodzić na żadne łyżwy albo nordic walking. Na tym roku musiał to w końcu odrobić, ale znów przespał zapisy.
  — Siatkówka jest z kimś spoko?